گفت وگوی خواندنی تسنیم با زوج پرستار/ زندگی با درد مشترک

سلامت جو لرستان: پرستاری حکایت دستانی است که در اوج سردی و سختی گرمای زندگی را به دیگران هدیه می کنند. دست هایی که نبض زندگی را آرام می کند و با مهری بی صدا زخم ها را مرهم می کند.

هر پرستاری داستانی دارد. داستانی از شب های بی خوابی، از هیاهوی روزانه، از لحظات سخت و بی تابی، از امید و روشنایی در تاریک ترین لحظات.

روز پرستار، روز کسانی است که در مقابل رنج و درد دیگران می ایستند و با دلی سرشار از عشق، بالین بیماران را پر از همدلی و امید می کنند تا بتوانند به آخرین لحظات زندگی امیدوار باشند.

سلامت جو به مناسبت 26 آبان روز پرستار با فاطمه السادات موسوی و سلمان رشیدی از پرستاران بیمارستان تامین اجتماعی خرم آباد گفت و گو کرد.

.

تسنیم: به پرستاری علاقه داشتید یا این شغل را به عنوان انتخاب دیگری پذیرفتید؟

تسنیم: چه ویژگی های شخصیتی برای یک پرستار لازم است؟

سلمان رشیدی: پرستاری به ویژگی های خاصی نیاز دارد. به نظر من یکی از مهمترین صفات صبر است. یک پرستار با شرایط سختی مواجه است و باید بتواند فداکاری کند. عشق به شغل، عشق و علاقه نیز لازم است. اگر پرستار عشق و محبت نداشته باشد، کار سخت می شود. پرستار باید بتواند با حوصله این مهر را به بیماران برساند تا سختی های کار قابل تحمل باشد.

.

تسنیم: چه درس هایی از حرفه پرستاری در زندگی شخصی شما استفاده می شود؟

فاطمه سادات موسوی: یکی از جنبه های این شغل ارزش بالای انسانی مانند محبت، مهربانی و حس همدردی است. جنبه دیگر دانش، مهارت و تجربه ای است که یاد می گیریم. ما از هر دو این جنبه ها برای زندگی خود استفاده می کنیم. در بخش احساسی، وقتی درد و رنج مردم را می بینیم، دیگر مشکلات زندگی خود را راحت تر تحمل می کنیم. و از نظر دانش و مهارت، اگر تصادفی برای یکی از اعضای خانواده یا حتی رهگذری در خیابان اتفاق بیفتد، می‌توانیم از تکنیک‌ها و مهارت‌هایی که آموخته‌ایم کمک کنیم و شاید جان کسی را نجات دهیم. این تجربیات برای ما تاثیرگذار و ارزشمند است.

سلمان رشیدی: در واقع پرستاری هنری است که به بیمارستان محدود نمی شود. ما می توانیم این هنر را در زندگی شخصی و کمک به اقوام، آشنایان و حتی غریبه ها به کار ببریم. اینکه بتوانیم در مواقع بحران با دانش و تجربه خود به دیگران کمک کنیم، احساس رضایت وصف ناپذیری به ما می دهد.

تسنیم: زمان بین کار و زندگی مشترک را چگونه مدیریت می کنید؟

سلمان رشیدی: ما یک فرزند داریم و به همین دلیل سعی می کنیم شیفت هایمان را طوری تنظیم کنیم که یکی از ما همیشه در خانه باشد و از فرزندمان مراقبت کند، اما زمانی که مجبوریم شیفت های متوالی را تغییر دهیم، مثلا شیفت های متوالی صبح و عصر، خودمان را برمی داریم. کودک با ما او را به بیمارستان می آوریم و به نفر بعدی تحویل می دهیم. این برای ما بسیار سخت است. در دوران کرونا که مجبور شدیم فرزندمان را به بیمارستان بیاوریم، نگران بودیم که او در خطر باشد. با همدلی و همکاری بر مشکلات این دوران فائق آمدیم.

تسنیم: دوران کرونا چه چالش‌های خاصی برای شما به همراه داشت؟

فاطمه سادات موسوی: پرستاری به خودی خود یک شغل چالش برانگیز است، اما زمانی که بیماری مسری و خطرناکی مانند کرونا شیوع پیدا می کند، این چالش ها چند برابر می شود. در اوج بحران کرونا، من و همسرم در اورژانس بیمارستان مشغول به کار بودیم و فرزندمان را با خود آوردیم. شرایط خیلی سخت بود. نگرانی از وضعیت بیماران و وضعیت ناپایدار آنها از یک سو و نگرانی از انتقال بیماری به فرزندانمان از سوی دیگر فشار زیادی را بر ما وارد می کرد. حتی گاهی که به خانه می رفتیم به دلیل احتمال ناقل بودن نمی توانستیم به فرزندمان نزدیک شویم یا او را در آغوش بگیریم. این برای ما خیلی سخت بود. خوشبختانه توانستیم این مرحله سخت را پشت سر بگذاریم، هرچند با هر موج کرونا، یک بار هم به این بیماری مبتلا شدیم.

.

تسنیم: اگر فرزندتان بخواهد پرستار شود، چه توصیه ای به او می کنید؟

سلمان رشیدی: پرستاری شغل شریف و ارزشمندی است و این حرفه در قرآن تجلیل شده است. خداوند در آیه 32 سوره مائده می فرماید هر که انسانی را از مرگ نجات دهد، گویی همه انسان ها را زنده نگه داشته است. این کار نیاز به صبر و فداکاری دارد. اگر فرزندم بخواهد پرستار شود، تمام سختی های این شغل را برایش توضیح می دهم و اگر بتواند این شرایط را تحمل کند، تشویقش می کنم. چرا که پرستاری شغل شریف و شریفی است اما انتخاب نهایی با اوست.

تسنیم: آیا تا به حال موقعیت خاصی را تجربه کرده اید که عمیقاً بر احساسات شما تأثیر بگذارد؟

فاطمه سادات موسوی: در طول ده دوازده سال کارم، سخت ترین شرایطی که تجربه کردم دوران کرونا بود. برای ما بسیار دردناک بود که شاهد مرگ بیماران جوان به دلیل این بیماری باشیم. حتی گاهی که تخت کافی برای بیماران نداشتیم، شرایط سخت تری ایجاد می شد و این فشار زیادی به روان ما وارد می کرد. پایان کرونا بهترین حسی بود که در طول خدمتم تجربه کردم.

سلمان رشیدی: من همچنین یکی از تلخ ترین خاطراتم را در دوران کرونا داشتم. یک بیمار جوان حدوداً 17، 18 ساله داشتیم که وضعیت جسمانی خوبی نداشت. با همه تلاش ها نتوانستیم او را نجات دهیم. چنین خاطراتی برای یک پرستار همیشه به یاد می ماند و حتی در خارج از بیمارستان بر احساسات او تأثیر می گذارد.

تسنیم: آیا تا به حال به مهاجرت فکر کرده اید؟

سلمان رشیدی: بسیاری از مردم این سوال را از ما می پرسند، اما پاسخ ما همیشه یکسان است: ما ماندن را انتخاب می کنیم. عشق به کشور، خانواده و هموطنان، در کنار احساس تعلق به سرزمین خود، از دلایل اصلی ماندن ما هستند. مهاجرت ممکن است شرایط مالی بهتری را فراهم کند، اما هیچ چیز نمی تواند جای خانواده و زادگاه را برای ما پر کند.

تسنیم: چه انتظاری از جامعه و مسئولان دارید؟

فاطمه سادات موسوی: ما از جامعه انتظار داریم که مردم بیشتر با ما همکاری کنند و به ما اعتماد کنند. همچنین انتظار داریم مسئولان در بحث استخدام نیروی انسانی کافی و اجرای صحیح تعرفه های خدمات پرستاری ما را همراهی کنند.

انتهای پیام/