هشدار این مکمل نباید به طور خودسرانه گرفته شود

کمبود منیزیم یکی از کمبودهای غذایی شایع در بزرگسالان است. همانطور که تخمین زده می شود ، 5 ٪ از این کمبود مواد معدنی ضروری است. خصوصیات منیزیم شامل شرکت در بیش از 5 عملکرد بیوشیمیایی بدن ، مانند تنظیم ریتم ضربان قلب و کمک به عملکرد انتقال دهنده های عصبی است. با توجه به نقش منیزیم در عملکرد بیوشیمیایی بدن ، جلوگیری از کمبود ضروری است.

ایسنا نوشت: منیزیم یک ماده معدنی ضروری و الکترولیت است. تنظیم فشار خون ، حفظ استخوان ، تعادل اکسید نیتریک در بدن ، حمایت از رشد و رشد در نوزادان و کودکان ، حمایت از عملکرد صحیح اعصاب ، عضلات و بافت ها ، خنثی کردن اسید معده و حرکت مدفوع از طریق روده و جلوگیری از یبوست عملکرد اصلی منیزیم است. منیزیم همچنین روند فتوسنتز را انجام می دهد و به تشکیل کلروفیل کمک می کند ، یک ماده شیمیایی که به گیاهان اجازه می دهد نور خورشید را مصرف کنند و آن را به انرژی تبدیل کنند.

کلیه ها به طور عمده سطح منیزیم را در بدن کنترل می کنند و روزانه منیزیم را از طریق ادرار دفع می کنند. دفع منیزیم از طریق ادرار یکی از اصلی ترین دلایل کاهش سطح منیزیم و سایر الکترولیتهای بدن است. منیزیم در واقع کمترین الکترولیت در جریان خون است ، اما هنوز هم برای متابولیسم ، عملکرد آنزیم ، تولید انرژی و موارد دیگر مهم است.

اگرچه بدن در مقایسه با سایر مواد مغذی به مقدار کمی منیزیم احتیاج دارد ، اما باید منیزیم از غذاهای منیزیم و مکمل ها تهیه شود. از آنجا که بدن به دلیل عملکردهای طبیعی مانند حرکت عضلات ، ضربان قلب و تولید هورمون روزانه مقداری منیزیم را از دست می دهد. منیزیم به طور طبیعی در بعضی از غذاها یافت می شود و به طور مصنوعی به برخی از محصولات غذایی اضافه می شود و در قالب مکمل های غذایی در دسترس است. علاوه بر این ، برخی از داروهای تجویزی مانند آنتی اکسیدان ها و ملین وجود دارد.

غذاهای منیزیم چیست؟

سبزیجات برگ مانند اسفناج ، لوبیا ، آووکادو و بادام بهترین منابع غذایی منیزیم هستند. اگرچه بهتر است تا حد امکان منیزیم را از مواد مغذی طبیعی سرشار از این ماده معدنی بدست آورید ، اما مکمل های منیزیم می توانند به برخی از افراد مانند افراد مسن ، ورزشکاران و افراد دارای استرس شدید که در معرض کمبود منیزیم هستند ، کمک کند.

بسیاری از متخصصان بهداشت به بزرگسالان توصیه می کنند از مکمل های این ماده معدنی برای جلوگیری از کمبود منیزیم استفاده کنند. مکمل های منیزیم خطرات کمی برای عوارض جانبی یا مسمومیت دارند. مکمل های منیزیم انواع مختلفی دارند و میزان جذب و دسترسی بیولوژیکی این مکمل ها بسته به نوع آن متفاوت است. نتایج یک مطالعه نشان می دهد که “سیترات منیزیم” و “گلیسینات” بهتر از “اکسید منیزیم” و “سولفات” جذب می شوند ، اما تحقیقات بیشتری برای تعیین دسترسی بیولوژیکی مقایسه ای لازم است. به طور معمول ، مکمل هایی که در مایعات حل می شوند بهتر از اشکال کم محلول در روده جذب می شوند.

به گفته مطب بهبود تغذیه وزارت بهداشت ، روش متداول برای ارزیابی سطح منیزیم ، اندازه گیری غلظت منیزیم در سرم خون یا اندازه گیری غلظت آن در بزاق و ادرار است ، اما هیچ روش واحدی کاملاً در نظر گرفته نمی شود.

مکمل منیزیم

بهترین زمان برای بیشتر افراد قبل از خواب است. همچنین تقسیم دوز مصرف به صبح و شب می تواند به جذب بهتر کمک کند. نیاز به منیزیم به عوامل فردی مانند سن و جنس بستگی دارد. دوز روزانه منیزیم برای نوزادان تا 6 ماه ، 1 میلی گرم مجاز است. 1 تا 2 ماه ، 1 میلی گرم ؛ 1 تا 2 سال ، 1 میلی گرم ؛ 1 تا 2 سال ، 1 میلی گرم ؛ 1 تا 2 سال ، 2 میلی گرم ؛ 1 تا 2 سال ، 2 میلی گرم برای مردان و 2 میلی گرم برای زنان ؛ 1 تا 2 سال ، 2 میلی گرم برای مردان و 2 میلی گرم برای زنان ؛ بزرگسالان 2 سال و بالاتر ، 2 میلی گرم برای مردان و 2 میلی گرم برای زنان. زنان باردار ، 1 تا 2 میلی گرم و زنان شیرده 1 تا 2 میلی گرم هستند.

منیزیم به شکل مکمل چقدر مناسب است؟

این بستگی به نوع منیزیم مصرفی ، شرایط درمانی و میزان کمبود این ماده معدنی دارد. بیشتر منابع معتبر اظهار داشته اند که دوزهای کمتر از 5 میلی گرم برای بیشتر بزرگسالان ایمن تر است ، به عبارت دیگر ، حداکثر میزان مصرف روزانه برای منیزیم 2 میلی گرم در هر نفر در طی 5 سال است.

عوارض مصرف بیش از حد منیزیم

مصرف بیش از حد منیزیم نه تنها تهدیدی برای منابع رژیم غذایی ایجاد می کند ، زیرا هر مقدار اضافی که بدن به آن احتیاج ندارد به راحتی در ادرار دفع می شود. با این حال ، مصرف بیش از حد منیزیم ممکن است از طریق مکمل های منیزیم خطرات داشته باشد ، اگرچه مسمومیت زیاد یا دوز منیزیم بسیار نادر است و برای اکثر مردم تهدیدی نیست. مکمل های منیزیم که حاوی کربنات منیزیم ، کلرید ، گلوکونات و اکسید هستند می توانند باعث ایجاد مشکلات دستگاه گوارش شوند. یکی از عوارض جانبی مصرف بیش از حد مکمل های منیزیم اثرات ملین است که ممکن است باعث اسهال ، حالت تهوع و گاهی اوقات شکم شود. به طور معمول ، این اتفاق می افتد که فرد بیش از 5 میلی گرم منیزیم مصرف کند ، که در این حالت منیزیم می تواند باعث ایجاد فعالیت اسمزی در روده و روده بزرگ شود و می تواند روده ها را تحریک کند.

برای جلوگیری از اثرات ملین ، دوز مناسب منیزیم باید رعایت شود و نباید در هر دوز بیش از 1 تا 2 میلی گرم مصرف شود. دوزهای بالا می تواند منجر به عوارضی مانند ناراحتی دستگاه گوارش ، ضربان قلب نامنظم ، فشار خون پایین ، سردرگمی ، تنفس آهسته ، کما و در موارد نادر حتی مرگ شود. هر مکمل با دوزهای بسیار زیاد می تواند عدم تعادل در سایر مواد مغذی و مسمومیت ایجاد کند. به همین دلیل ، بهترین کار این است که منیزیم یا سایر مواد مغذی را از منابع غذایی دریافت کنید ، زیرا مواد غذایی به طور طبیعی حاوی مواد مغذی مهم دیگری هستند. در صورت کمبود ، فرد ممکن است برای مدت زمانی معینی به دوز بالاتری از منیزیم نیاز داشته باشد.

۴۷۲۳۶