یداله سهرابی در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: امروز مشخص شده است که سلامت مردم تنها در مراکز درمانی شکل نمی گیرد، بلکه در خانه، مدرسه، محیط کار و محیط اجتماعی نیز شکل می گیرد. عواملی مانند وضعیت اقتصادی، تحصیلات، شرایط محیطی، امنیت اجتماعی، نوع مسکن، فرهنگ و سبک زندگی همگی تعیین کننده میزان سلامت فرد هستند. اینها همان عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت هستند. در صورت عدم بهبود این عوامل، هیچ نظام سلامت قوی نمی تواند شاخص های سلامت جامعه را به طور پایدار بهبود بخشد.
رئیس کمیسیون دارو و تجهیزات پزشکی به ارزیابی نقش وضعیت اقتصادی و آموزش در سلامت اشاره کرد و افزود: یکی از مهمترین عوامل وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم است. درآمد کافی، اشتغال پایدار و امنیت مالی به مردم این امکان را می دهد که تغذیه سالم، مسکن مناسب و سبک زندگی سالم تری داشته باشند.
سهرابی ادامه داد: عامل دیگر آموزش و سواد سلامت است. فردی که تحصیلات کافی داشته باشد بهتر می تواند برای پیشگیری از بیماری ها، اجتناب از رفتارهای مخاطره آمیز تصمیمات درست بگیرد و در زمان مناسب به پزشک مراجعه کند. بنابراین ارتقای سطح آموزش عمومی یکی از ارکان اصلی ارتقای سلامت است.
رئیس نظام پزشکی نوشهر به اهمیت همکاری بین بخشی نظام سلامت اشاره کرد و گفت: برای ارتقای شاخص های سلامت لازم است همه اجزای نظام سلامت مانند دنده های ساعت هماهنگ عمل کنند. همکاری واحدهای بهداشتی و درمانی، بیمارستان ها، مراکز جامع سلامت، اورژانس و شبکه های بهداشتی باعث می شود که خدمات یکپارچه به سرعت و با کمترین خطا به دست مردم برسد. به ویژه امروزه که پرونده الکترونیک سلامت و برنامه های یکپارچه ای مانند کنترل فشار خون و دیابت اجرا می شود، هماهنگی درون بخشی بیش از پیش ضروری است.
سهرابی در عین حال تاکید کرد: سلامت تنها یک موضوع پزشکی نیست و برای حفظ سلامت مردم نیازمند همکاری همه دستگاه ها هستیم. به عنوان مثال حذف آلودگی هوا بدون محیط زیست امکان پذیر نیست. مبارزه با سوء تغذیه بدون آموزش و کشاورزی امکان پذیر نیست. ساخت شهرهای سلامت محور بدون مشارکت شهرداری ها عملی نخواهد بود. بنابراین، همکاری بین بخشی برای کاهش نابرابری ها، پیشگیری از بیماری ها و ارتقای سلامت ضروری است. هر دستگاهی باید بداند که تصمیماتش «اثر سلامتی» دارد.
یکی از اعضای شورای عالی نظام پزشکی در این خصوص گفت: سلامت یک مسئولیت مشترک است و فقط مربوط به وزارت بهداشت نیست. حکمرانی موثر سلامت یعنی سیاست گذاری در سطح دولت، مجلس، شوراهای محلی، سازمان های مردم نهاد و بخش خصوصی، همه باید سلامت محور باشند. زمانی که تصمیمات کلان اقتصادی، شهری، شهری، آموزشی یا زیست محیطی بدون توجه به سلامت اتخاذ شود، دیر یا زود اثرات منفی آن بر مردم تحمیل خواهد شد. از سوی دیگر مشارکت مردم و سازمان های مردم نهاد باعث پایداری و اثربخشی برنامه ها می شود.
سهرابی در جمع بندی نقش همکاری ها در ارتقای شاخص های سلامت تصریح کرد: اگر می خواهیم به سمت جامعه ای سالم حرکت کنیم باید نگاه خود را از درمان محور به سلامت محور و عدالت در سلامت تغییر دهیم و ارتقای شاخص های سلامت در صورتی محقق می شود که به عوامل اجتماعی موثر بر سلامت توجه جدی شود، همکاری های بین بخشی نظام سلامت تقویت شود، همکاری های بین بخشی نظام سلامت در همه سطوح تقویت شود، همکاری های بین بخشی در نظام سلامت گسترش یابد. به صورت واقعی اجرا شده است.
عضو شورای عالی نظام پزشکی تاکید کرد: با تحقق این موارد می توان شاهد کاهش نابرابری ها، افزایش کیفیت زندگی و ارتقای پایدار سلامت مردم بود.
