بهزاد قربانی، دانشیار پژوهشکده ابن سینا با اشاره به روند اخیر طلاق در ایران گفت: تحقیقات ما نشان می دهد که داشتن فرزند به ویژه در سال های اولیه زندگی مشترک، عامل مهمی در تقویت انسجام زوجین است.
وی افزود: بر خلاف برخی تصورات، فرزندآوری نه تنها بار روانی را افزایش می دهد، بلکه در بسیاری از موارد باعث تقویت پیوند عاطفی و افزایش احساس مسئولیت مشترک می شود.
قربانی با عنوان این مقاله که ناباروری یکی از عوامل مهم و کمتر دیده شده اختلافات زناشویی است، گفت: در سال های اخیر شاهد افزایش مراجعات زوجینی بوده ایم که به دلیل فشار روانی ناشی از ناباروری رابطه آنها فرسوده شده است. احساس شکست، سرزنش پنهان، ناامیدی و اضطراب اجتماعی از جمله مواردی است که چرخه ارتباطی زوجین را مختل می کند و آنها را به جدایی می کشاند.
وی افزود: ناباروری تنها یک موضوع پزشکی نیست، یک بحران روانی اجتماعی است. زوج هایی که دوره های طولانی درمان را تجربه می کنند، اغلب دچار خستگی عاطفی و کاهش صمیمیت می شوند. این وضعیت در صورت عدم حمایت روانی می تواند منجر به طلاق عاطفی و سپس جدایی رسمی شود.
این روانپزشک گفت: در بین زوج های صاحب فرزند، احساس مشارکت واقعی و هدف مشترک بیشتر به چشم می خورد. خانواده ها در مسیرهای مختلف زندگی در کنار هم هستند و این همبستگی تاب آوری رابطه را افزایش می دهد. با این حال، غیبت فرزندان، چه عمدی یا غیرعمدی، احتمال بروز اختلافات را افزایش می دهد، به ویژه در فرهنگ هایی که بچه دار شدن بخشی از هویت خانواده است.
قربانی سه محور اصلی را برای کاهش طلاق های ناشی از ناباروری ضروری دانست و در ادامه به این محورها اشاره کرد و افزود: محور اول تشخیص و مداخله به موقع است. زوج ها مجبور نیستند سال ها منتظر بمانند. ارزیابی باروری باید در پایان اولین سال تلاش برای باردار شدن انجام شود.
وی به مشاوره سلامت روان به عنوان محور دوم اشاره کرد و گفت: هر مرکز درمان ناباروری باید روانشناس متخصص داشته باشد. مدیریت اضطراب، کاهش احساس گناه و تقویت گفتگوی زوجین به طور قابل توجهی نتایج درمان را بهبود می بخشد.
قربانی ادامه داد: افزایش دسترسی به خدمات درمان ناباروری سومین محور کاهش طلاق های ناشی از ناباروری است. برای کاهش اضطراب این زوج ها، کاهش هزینه ها و افزایش حمایت های بیمه ای پیشنهاد می شود. وقتی هزینه درمان برای زوجین قابل پرداخت نباشد، فشار روانی چند برابر می شود و این فشار در نهایت به روابط زناشویی لطمه می زند.
به گفته اعضای هیئت علمی پژوهشکده ابن سینا، فرزندآوری محرک مثبتی برای ثبات خانواده است، اما این به معنای اجباری بودن بارداری نیست. آنچه مهم است حمایت از سلامت روان و سلامت باروری زوجین است تا بتوانند بدون فشار روانی، بدون سرزنش و با دسترسی مناسب به خدمات پزشکی مسیر زندگی مشترک خود را طی کنند.
