به گزارش گروه علمی ـ فناوری خبرگزاری سلامت (سلامت جو)مواد زیستی و نانو رساناها پتانسیل زیادی برای توسعه بافت های قلبی عملکردی و بالغ دارند.
در این میان، نانومواد طلا به دلیل زیست سازگاری و سهولت ساخت، جایگزین های امیدوارکننده ای برای مهندسی بافت قلب با استفاده از کاردیومیوسیت های مشتق شده از سلول های بنیادی یا موش صحرایی هستند. اما با وجود پیشرفت های فراوان در این زمینه، هنوز مشخص نیست که آیا بهبود عملکرد بافت قلب به دلیل خواص هدایت الکتریکی نانوذرات طلا است یا تغییرات ساختاری داربست ناشی از افزودن این نانوذرات.
در این راستا، گروهی از محققین مشترک، مهدی نیکخواه و حمید اسماعیلی، محققین ایرانی دانشکده مهندسی سیستم های بیولوژیکی و سلامت در دانشگاه ایالتی آریزونا، داربست هیدروژلی با مهندسی نانو متشکل از متاکریلات ژلاتین (GelMA) با طلای رسانای الکتریکی ساختند. نانومیله ها (GNR) یا نانوذرات سیلیکا. آنها نارسانا (SNP) را اختراع کردند.
این داربست به محققان اجازه داد تا به طور همزمان نقش نانومواد رسانای الکتریکی و غیر رسانا را در عملکرد و سرنوشت کاردیومیوسیت‌های مشتق شده از سلول‌های بنیادی پرتوان القایی انسان (hiPSC-CMs) ارزیابی کنند.
تحقیقات نشان داد که هر دو داربست هیدروژلی حاوی GNR و SNP دارای زیست سازگاری ایده آل و اتصال سلول های قلبی مشابه هستند.
از سوی دیگر، اگرچه بیان آلفا-اکتینین سارکومر در شرایط مختلف تفاوت چندانی نداشت، ساختار سارکومر سازمان یافته تری در هیدروژل های تعبیه شده با GNR در مقایسه با داربست های نانومهندسی غیر رسانا مشاهده شد. به طور کلی، یافته های محققان دانش بیشتری در مورد نقش نانوذرات طلا رسانای الکتریکی در تنظیم عملکردهای hiPSC-CM ارائه کرد.
