سلامت جو به نقل از مدیسون Net، محققان دریافتند افرادی که به دلیل کووید-19 در بیمارستان بستری شده اند تقریباً با افرادی که بیماری قلبی دارند که هرگز کووید-19 نداشته اند در معرض خطر یک رویداد قلبی بزرگ قرار دارند.
نتایج همچنین نشان داد که هر نوع عفونت کووید – خفیف تا شدید – خطر یک رویداد قلبی بزرگ را تا سه سال پس از بیماری دو برابر می‌کند.
دکتر استنلی هازنرئیس پژوهشکده قلب و عروق یادگیرنده کلیولند گفت: «این یافته‌ها نشان می‌دهد که در حالی که کووید-19 یک عفونت دستگاه تنفسی فوقانی است، پیامدهای سلامتی مختلفی دارد و تأکید می‌کند که ما باید سابقه عفونت قبلی کووید-19 را هنگام توسعه برنامه‌ها و اهداف پیشگیری در نظر بگیریم». یکی از محققین ارشد این مطالعه بیایید بیماری های قلبی عروقی را در نظر بگیریم.
در اوایل همه‌گیری، مشخص بود که کووید-19 خطر لخته شدن خون و مشکلات قلبی را در افراد افزایش می‌دهد، اما به گفته محققان، این خطر چقدر طول می‌کشد و چه عواملی بر آن تأثیر می‌گذارند به خوبی شناخته نشده است.
برای این مطالعه، محققان داده‌های بیش از 10000 بیمار مبتلا به کووید-19 در بریتانیا را که بین فوریه تا دسامبر 2020 تشخیص داده شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند و سلامت قلب آنها را با نزدیک به 218000 نفر که کووید-19 نداشتند مقایسه کردند.
تیم دریافتند که بستری شدن در بیمارستان به دلیل کووید “معادل خطر” با بیماری عروقی است کرونر است
آنها همچنین دریافتند که خطر ابتلا افراد بر اساس گروه خونی آنها متفاوت است.
نتایج نشان می‌دهد که افراد دارای گروه‌های خونی A، B و AB در مقایسه با افراد با گروه خونی O در معرض خطر بیشتری برای مشکلات قلبی در آینده به دنبال عفونت شدید کووید هستند.
به گفته محققان، این نشان می دهد که ژنتیک افراد می تواند در خطر ابتلا به بیماری قلبی پس از عفونت کووید نقش داشته باشد.
ما در حال تلاش برای رد سایر توضیحات جایگزین هستیم، اما به نظر می‌رسد که واقعاً یک مسئله بیولوژیکی در مورد «این گروه‌های خونی خاص در جریان هستند» وجود دارد.
با توجه به مشاهدات جمعی ما و اینکه 60 درصد جمعیت جهان دارای این گروه‌های خونی غیر O هستند، مطالعه ما سؤالات مهمی را در مورد اینکه آیا باید تلاش‌های تهاجمی‌تری برای کاهش خطرات قلبی عروقی در نظر گرفته شود، احتمالاً با توجه به بررسی ساختار ژنتیکی افراد مطرح می‌کند.
علایی گفت: اکنون پزشکان باید عفونت کووید را به عنوان بخشی از خطر کلی قلب بیماران اندازه گیری کنند.
اکنون سوال این است: آیا این یافته همراه با مطالعات بعدی می‌تواند دستورالعمل‌های بین‌المللی مراقبت‌های قلبی پیشگیرانه را حتی در غیاب بیماری قلبی شناخته شده تغییر دهد؟
