سازمان سیستم پزشکی خانه بزرگ جامعه پزشکی ایران است. موسسه ای که باید از منافع تجاری جامعه پزشکی دفاع کند و از عزت حرفه ای آنها محافظت کند. نهادی که فلسفه وجودی وی نظارت ، پشتیبانی و ارتقاء موقعیت حرفه ای جامعه پزشکی در برابر نابرابری ، فشارهای اقتصادی ، چالش های اخلاقی و حملات اجتماعی است. اما شواهد موجود حاکی از آن است که بسیاری از اعضای مجلس احساس می کنند که صدای آنها شنیده نمی شود ، نگرانی های آنها جدی گرفته نمی شود و تصمیمات این سازمان به جای منعکس کردن خواسته های تجارت ، تحت تأثیر دیدگاه های سیاسی و مدیریتی قرار گرفته است.
در آستانه انتخابات جدید ، یک سؤال اساسی وجود دارد: چرا سازمانی که باید صدای جامعه پزشکی باشد در واقع سکوت سنگین بوده است؟ چرا جامعه پزشکی به جای احساس تعلق به این اتحادیه صنفی ، نادیده گرفته می شود؟ چرا اتحادیه کارگری ما به جای حمایت بودن ، به یک تریبون ناکارآمد تبدیل شده است؟
برای پاسخ به این سؤالات ، باید به لایه های اساسی ساختار سیستم پزشکی نگاه کرد. از نظر ظاهری دیده نمی شود ، اما در عمل مسیر تصمیم گیری ها را تشکیل می دهد.
در ساختار سیستم بهداشتی ، چهره هایی وجود دارد که سالها در مدیریت یا تصمیم گیری در تصمیم گیری بوده است. این افراد ، که گاهی به عنوان 'پدرخوانده درجهآنها شناخته شده اند ، معمولاً دارای سابقه طولانی در پست های دولتی یا شبه دولتی هستند و بیشتر نگران حفظ جایگاه و منافع خود هستند نه اصلاح ساختار اتحادیه کارگری. آنها توانسته اند در دوره های مختلف چهره های مستقل و متعهد را رها کنند و بر انتخابات ، مهندسی سربازان و ایجاد شبکه های وابسته تأثیر بگذارند. نتیجه این حضور مداوم تبدیل سیستم پزشکی به یک موسسه اداری و عدم فعالیت است. به جای شنیدن صدای جامعه پزشکی در محل پزشکی ، بیمارستان درمانی ، اعتیاد به درمانگران ، پزشکان خانواده یا متخصصان چالش برانگیز ، در جلسات تشریفاتی و اظهارات ناکارآمد شرکت داشته است.
در علم مدیریت سلامت ، “تضاد منافع” هنگامی اتفاق می افتد که تصمیم ساز بین منافع شخصی و منافع اتحادیه کارگری دوگانه شود. در بسیاری از کشورها ، مانند آلمان ، فرانسه ، انگلیس و کانادا ، سازمان های پزشکی یا معادل ها مؤسسات حرفه ای مستقلی هستند که وظیفه نظارت بر عملکرد جامعه پزشکی ، صدور مجوز ، آموزش خدمات و شکایات را دارند و این موسسات معمولاً از حضور پست های دولت در تصمیم گیری و منافع حرفه ای خودداری می کنند. این اصل یک توصیه اخلاقی نیست ، بلکه یک الزام ساختاری برای حفظ اعتماد عمومی و سلامت تصمیم گیری است.
اما در ایران ، بخش قابل توجهی از مدیران سیستم پزشکی یا مواضع دولتی به جریان های سیاسی وابسته یا وابسته هستند. این امر منجر به تصمیمات تجاری با ملاحظات سیاسی شده است. و این به معنای فاصله از مأموریت اصلی سازمان است ، بلکه برای دفاع از اتحادیه صنفی جامعه پزشکی ، نه برای حفظ ساختار. مطالعات بین المللی همچنین نشان می دهد که اتحادیه های کارگری مستقل ، مانند Countil پزشکی عمومی در انگلستان ، توانسته اند از منافع اعضای خود به طور مؤثر در بحران دفاع کنند. از آنجا که آنها به دولت وابسته نیستند ، آنها به جامعه وصل می شوند.
بی ایمانی جامعه پزشکی به سازمان سیستم پزشکی یک احساس گذرا نیست. در عوض ، این نتیجه جمع آوری مشکلات ساختاری ، اقتصادی و مدیریتی سالها بوده است. این بی اعتمادی عواقب جدی دارد: کاهش شدید تعرفه در هزینه های پزشکی و تجهیزات ، استرس مالی ناشی از تأخیر در پرداخت بیمه ، افزایش مهاجرت پزشکی جوانخالی از ظرفیت های تخصصی در زمینه های کلیدی ، فرسودگی شغلی و ناامیدی از آینده حرفه ای. هنگامی که جامعه پزشکی احساس می کند که نه از نظر اقتصادی و نه -نن و نه از لحاظ اخلاقی پشتیبانی می شود ، طبیعی است که انگیزه خود را برای ماندن و خدمت کاهش دهد.
در سالهای اخیر ، ما شاهد رشد ظرفیت پذیرش پزشکی عمومی بوده ایم. بدون زیرساخت های آموزشی ، امکانات بیمارستان یا ظرفیت معلمان متناسب با آن. این نه تنها کیفیت آموزش را تهدید کرده است ، بلکه انگیزه کارشناسان را برای ادامه کار در زمینه های کلیدی کاهش داده است. زمینه هایی مانند بیهوشی ، عفونی ، کودکان ، پزشکی خانواده و پزشکی اورژانس با بخش قابل توجهی از ظرفیت روبرو هستند. و این بدان معنی است که بحران بهداشت آینده کشور.
در کنار این موضوعات ، حملات رسانه ای ، رشد شبه شکیبایی و تخریب موقعیت علمی پزشکان/پرستاران/ماماها و غیره نیز باعث بی اعتمادی شده است. هنگامی که جامعه پزشکی به جای حمایت از اتحادیه کارگری خود ، در مقابل موجی از اتهامات ، بی اعتمادی عمومی و فشارهای اجتماعی تنها باقی می ماند ، طبیعی است که احساس تعلق به سیستم پزشکی را کاهش دهید.
اصلاح ساختار سازمان سیستم پزشکی نیاز به شجاعت دارد. جسارت که معمولاً از ساختار فرسوده نمی افتد. مدیرانی که سالها در تصمیم گیری در حال تصمیم گیری بوده اند ، گرچه ممکن است اهداف خوبی داشته باشند ، اما در یک شبکه از روابط ، علایق و ملاحظاتی که امکان حرکت به سمت اصلاحات واقعی را ندارند ، درگیر عمل می شوند. همانطور که در مدیریت تغییر گفته شد: کسی که بخشی از مشکل است است ، نمی توان نداشت رهبر اصلاحات باشید.
امروز ، جامعه پزشکی در یک مکان تاریخی ایستاده است. انتخابات آینده فرصتی برای تصمیم گیری در مورد اینکه آیا آنها می خواهند مدیریت طبقاتی خود را به سمت دولت و مدیران سیاسی ادامه دهند یا مسیر جدیدی را برای استقلال و اصلاح سیستم پزشکی با آگاهانه باز کنند. رأی دادن به تجارت ، چهره های دانشگاهی و مستقل ، یعنی بازگرداندن صدای واقعی جامعه پزشکی به سیستم پزشکی. صدایی که سالها در آشفتگی سیاست و مدیریت دولت از بین رفته است از بین رفته است.
در کشورهای توسعه یافته ، اتحادیه های کارگری پزشکی نه تنها مستقل از دولت عمل می کنند ، بلکه خود را به عنوان نماینده سلامت جامعه و دفاع از کیفیت خدمات نیز در نظر می گیرند. در ایران نیز اگر سیستم پزشکی بخواهد اعتبار و اعتماد به نفس را به دست آورد. این باید به استقلال مالی ، فکری و مدیریتی برسد و مرز آن را با سیاسی سازی روشن کند. باید از دولت و نزدیک به جامعه جدا شود. به جامعه پزشکی ، به بیمار ، به نگرانی های بهداشتی واقعی. این باید تلاش کند تا نقش تجارت ، علمی و اجتماعی خود را تقویت کند و نیاز به استقلال حرفه ای و تعامل مؤثر با دولت و سازمان های بیمه گر برای تحقق کامل اهداف خود داشته باشد.
سازمان سیستم پزشکی یک اتحادیه کارگری است. نه سیاسی و نه دولت. ورود جناح های فکری ، تضاد منافع و بی اعتنایی به خواسته های واقعی پزشکان و سایر کادر پزشکی ، همگی از تضعیف اعتماد به نفس جامعه پزشکی دست کشیده اند. اما خیلی دیر نیست. اگر جامعه پزشکی تصمیم بگیرد با آگاهی ، وحدت و رأی خود ، مدیریت کلاس را پس بگیرد ، می توان به آینده ای روشن امیدوار بود. آینده ای که صدای جامعه پزشکی شنیده می شود نادیده گرفته نمی شود.
این انتخابات فقط رأی نیست ؛ این یک تصمیم اتحادیه کارگری است. تصمیمی برای بازسازی اعتماد ، بازگرداندن عزت این حرفه ، ساختن سازمانی که واقعاً خانه جامعه پزشکی است. خانه ای که صدای جامعه پزشکی شنیده می شود ، نگرانی آن را درک می کند و جای خود را حفظ می کند.
اگر امروز سکوت کنیم ، فردا نباید از تکرار وضع موجود شکایت کنیم. اما اگر امروز تصمیم بگیریم ، فردا می توانیم امیدوار باشیم که آینده بهتری بسازیم. آینده ای که جامعه پزشکی قربانی سیاست نیست بلکه سلامت باشد
کلمات کلیدی: انتخابات سازمان سیستم پزشکی ، تضاد منافع ، دکتر ابراهیم نوری گوش گوش ، پدر سیستم بهداشت ، وزارت بهداشت
