داستان یک محدودیت باورنکردنی; نابینایان را به مراکز ورزشی راه نمی دهند/ روایت نابینایان از برخورد باشگاه

رویای بابا: مراکز ورزشی در تهران به افراد نابینا اجازه ورود نمی دهند. این مراکز شرط گذاشته اند که نابینایان تنها در صورت داشتن همراه و عدم ثبت نام بدون همراه می توانند ثبت نام کنند، در حالی که این شرایط هزینه های آنها را دو برابر می کند و باعث می شود ورزش را ترک کنند.

مهدیه مهدوی از ورزشکاران نابینا می گوید: هم مراکز ورزشی شهرداری و هم مراکز خصوصی به نابینایان اجازه ورود به مراکز خود را نمی دهند مگر اینکه فردی را همراه خود بیاورند.

وی ادامه می دهد: الزام همراه برای نابینایان در مراکز ورزشی عادلانه نیست و هزینه هایی را تحمیل می کند زیرا هزینه های کلاس ورزشی و ایاب و ذهاب آنها را دو برابر می کند و بسیاری از معلولان به دلیل عدم تامین این هزینه از ورزش منصرف می شوند.

مهدوی تصریح می کند: حتی نابینایانی که دارای انواع مدال ها در میادین ورزشی هستند و در سطح کشور شناخته شده اند، اجازه حضور در مراکز ورزشی را ندارند و باید همراه باشند.

باشگاه ها از افراد نابینا ثبت نام نمی کنند

مریم عزیزی یکی از نابینایان می گوید: به اتفاق یکی از دوستان بینا به چند باشگاه رفتیم اما هیچ کدام از آنها ثبت نام من را قبول نکردند و گفتند مسئولیت شما را قبول ندارند.

وی تصریح می کند: مشکل اصلی باشگاه ها نداشتن مربی برای نابینایان است. گفتم حتی حاضرم یک مربی خصوصی بگیرم و شما فقط اجازه بدهید در باشگاه شما تمرین کنم یا فقط بگذارید از تردمیل و دوچرخه استفاده کنم، اما آنها قبول نکردند و گفتند تعداد نفرات و ماشین ها زیاد است و ممکن است مجروح شدن

عزیزی ادامه می دهد: حتی گفتم مسئولیت هر اتفاقی را می پذیرم اما قبول نمی کنند و می گویند فقط در صورتی قبول می کنیم که در هر جلسه فردی با بصیرت همراه شما باشد و در زمان تشییع چشم از شما برندارد. باشگاه، اما من کسی هستم که می توانم همیشه وقت خود را صرف کنم. من کند نیستم

وی که به دلیل مصرف دارو مجبور به ورزش است، می گوید: من به عنوان یک شهروند حق دارم از امکانات جامعه بهره مند شوم. جامعه فقط برای یک گروه ساخته نشده است، اما چرا باید این حق از من سلب شود؟

نابینایان نمی توانند از امکانات هیچ باشگاهی استفاده کنند

حسین عامری از دیگر ورزشکاران کم بینا می گوید: امکانات تهران به عنوان پایتخت چندان چشمگیر نیست و امکان استفاده از بقیه امکانات به جز برخی فضاهایی که مختص نابینایان است وجود ندارد.

وی ادامه می دهد: در هر محله تهران چند سالن ورزشی وجود دارد اما نابینایان و معلولان نمی توانند از امکانات هیچ کدام استفاده کنند و فقط وضعیت تهران همین است و شهرستان ها بسیار ضعیف ترند.

با تکنیک بی توجهی تمرین کنید

محدث احمدی که از اهالی محله مشکین در دشت کرج است نیز اظهار کرد: باشگاه های ورزشی از ما ثبت نام نمی کنند اما یک بار که در جایی قبول شدم فردی که با من کار می کرد عملاً اجازه نقل مکان به من نداد. و تاکید کرد که برنامه ورزشی من مناسب من است. اما چون با ورزشکاران دیگر کار می کرد، گاهی بعد از هر تمرین 10 دقیقه طول می کشید تا دوباره به من سر بزند و در این مدت بدنم سرد بود و ورزش برایم بی فایده بود.

راهنمایی، درمان کار

خطیره حبیبی می گوید: در شیراز تجربه مثبتی داشتم که آزادی عمل در باشگاه داشتم و دلیلش هم این بود که باشگاه اجازه ثبت نام به من نداد اما یکی از مربیان مسئولیت من را پذیرفت و سپس در داخل باشگاه به جای اینکه من را نگه دارد. و او وسایل را گرفت و من را راهنمایی کرد تا خودم آنها را پیدا کنم.

وی می گوید: بعدها متوجه شدم این مربی در گذشته مربی دو و میدانی نابینایان بوده و تجربه کار با این گروه را داشته است.

نابینایان را محروم می کنند تا زیر بار پول نروند

جمعی از نابینایان با گلایه از این حادثه دو دلیل را برای این مانع بیان می کنند. آنها می گویند دلیل اول دسترسی نبودن بیشتر این مراکز است و مدیران مراکز ورزشی به جای مناسب سازی امکانات، از ورود نابینایان جلوگیری می کنند تا در صورت بروز حوادث احتمالی دچار مشکل نشوند.

این گروه در توضیح دلیل دوم نیز می گویند: نابینایان و کم بیناها به دلیل محدودیت بینایی نمی توانند حرکات ورزشی را تقلید کنند یا بدون راهنمایی دیگران به وسایل دسترسی داشته باشند.

در واقع یک مربی باید در حین ورزش در کنار نابینایان باشد تا حرکات کامل را به او بگوید، اما چون مراکز ورزشی نمی خواهند مربی جداگانه برای نابینایان استخدام کنند و هزینه استخدام مربی بر دوش آنها نباشد، ترجیح می دهند. این گروه را از ورود به سالن های ورزشی منع کنند یا ورود آنها را منوط به داشتن همسفر کنند تا از نابینایان و کم بینایان هزینه ای را که برای استخدام مربی پرداخت نمی کنند با الزام حضور همراه دریافت کنند.

به گفته فعالان معلول، این رفتار ناقض حقوق شهروندی نابینایان و کم بینایان است که علاوه بر دوبرابر شدن هزینه های ورزش، استقلال فردی نابینایان را نیز زیر سوال می برد و در واقع توهین به آنان است.

در بی توجهی نهادهای نظارتی

طبق قانون تمامی مراکز اعم از دولتی و غیردولتی موظف به رعایت اصول مناسب سازی هستند اما زیر بار اجرای آن نیستند. نهادهای نظارتی تقریباً در هیچ ساختمانی بر عدم اجرای این قانون نظارت نمی کنند و اصولاً قوانین حوزه معلولان به آنها بی ربط است و معلوم نیست تا کی می خواهند چشمان خود را ببندند. به نقض حقوق افراد دارای معلولیت

در نتیجه هزاران نابینا از حق ورزش و ورود به اماکن ورزشی محروم می‌شوند، حق استقلال آنها توهین می‌شود، از دسترسی برابر به امکانات محروم می‌شوند و از شاخص‌های دسترسی به سلامت دور می‌مانند، فقط به این دلیل که کسانی قانون را رعایت نمی کنند و کسانی که مسئولیت نظارت بر اجرای قانون را برعهده دارند، نظارتی بر اجرای آن ندارند و معلوم نیست دیگر برای چه در این سمت هستند.

۴۷۴۷