به گفته خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تاسنیم ، عباس ابادی امروز در اولین جلسه مدیران پرستاری این کشور ، که از چهارشنبه 21 ژوئن در دانشگاه علوم پزشکی مشهاد آغاز شد و تا فردا ادامه یافت ، با بیان اینکه کلمه “خشونت” متأسفانه در ادبیات اداری رایج شده است. خشونت توسط گیرندگان خدمات را می توان به اضطراب و ناامیدی آنها نسبت داد. ما در خط مقدم چهره مردم ، خانواده ها و همکاران هستیم و ممکن است در این فضاهای استرس زا با انواع کلامی ، غیر کلامی ، روانی و سایر اشکال روبرو شویم.
وی ادامه داد: خشونت بین رشته ای ممکن است به دلیل درگیری بین گروه های مختلف بیمارستان ، مانند پزشکان ، کادر آزمایشگاهی و سایر گروه ها رخ دهد. اما مهمترین مسئله خشونت درون حرفه ای است. این نوع خشونت ممکن است آزار دهنده تر از سایر اشکال خشونت باشد. از آنجا که برخلاف خشونت بین قاره ای ، که ممکن است لحظه ای و گذرا باشد ، به پایان می رسد -اتصالات می توانند مزمن و قابل تکرار باشند. این خشونت ممکن است به صورت تبعیض در تغییر ، نادیده گرفتن توانایی ها ، تعداد کوچک و محرومیت از فرصت ها رخ دهد.
معاون وزیر پرستاری وزارت بهداشت اظهار داشت كه هر یك از مهمترین عواقب ، عدم موفقیت حرفه ای پرستار از درون است. البته این فقط برای پرستاران نیست ؛ دستیاران و ساکنان نیز با آن روبرو هستند. اما از آنجا که پرستاران تعداد زیادی از منابع انسانی را تشکیل می دهند ، و ما در حال حاضر با بحران منابع انسانی روبرو هستیم ، اگر انسجام حرفه ای و اقتدار درون حرفه ای تضعیف شود ، کل ساختار سیستم بهداشتی متزلزل می شود.
وی با اشاره به اینكه مسئله مهاجرت دارای اقتصادی و معیشت است ، افزود: “دلیل اصلی دیگر ضعف منابع انسانی ، اختلال در ضریب و اختیارات درون است.” خشونت در سالهای اخیر وجود داشته است ، چه در محیط بیمارستان ، چه توسط مدیران به کارمندان و محیط های اجتماعی و بخشی از آن ناآگاهانه است.
وی گفت: “اگر ما به عنوان یک مدیر با همکاران خود با خشونت رفتار کنیم ، بسیاری از آنها یا به دلیل سازگاری ساکت هستند یا اگر حرفه را ترک نکنند ، به نوعی بی حسی و بی تفاوتی خواهند داشت.” این بی تفاوتی نیروی انسانی ، یک فاجعه بزرگ است. موضوعی که در وهله اول به مردم آسیب می رساند و سپس به کل حرفه پرستاری.
ابادی تأکید کرد که حرفه پرستاری مبتنی بر دلسوزی است و می گوید: “این دلسوزی مداوم یک ساختار مفهومی به نام فرسودگی شغلی ایجاد می کند و تأثیر روانی آن در این فرسودگی ریشه دارد.” خشونت داخل عضوی می تواند فرسودگی مزمن را تشدید کند و در نتیجه کیفیت خدمات ارائه شده را کاهش دهد. خشونت به معنای هرگونه رفتارهای کلامی ، عاطفی ، روانی یا حتی جسمی است که در بین گروه های حرفه ای رخ می دهد.
ابدی با اشاره به اینکه مهمترین آسیب به خشونت سازمانی تأثیر مستقیم آن بر مردم است ، خاطرنشان کرد: این به دلیل از دست دادن انگیزه ، سکوت سازمانی و بی تفاوتی نسبت به همکاران است. آسیب دوم استرس و استرس شدید بر خود پرستار است و در نهایت چنین جو ممکن است به یک محیط غیراخلاقی در سازمان منجر شود.
معاون وزیر پرستاری ، با تأکید بر اینکه مدیریت خشونت در مجتمع پرستاری – به عنوان یک مادی و خارج از کشور – برای همکاری و همکاری لازم است ، به مدیران پرستاری گفت: “شما باید حداقل با همکاری مدیر معالجه معاون ، رئیس بیمارستان و سایر بخش ها ، فضایی را فراهم کنید.” این هدف را می توان با توضیح دقیق وظایف هر گروه بدست آورد.
وی ادامه داد: در زمینه خشونت درون حرفه ای ، مهم است که مردم و همراهان آنها را از حقوق خود مطلع کنیم. در عین حال ، ما نیز باید با آنها رفتار کنیم. مردم معمولاً پرستاران را با صفاتی مانند مهربان ، دلسوز و دلسوز توصیف می کنند. این ویژگی ها یک مزیت مهم و رقابتی برای حرفه پرستاری نسبت به سایر گروه های درمانی است.
وی گفت: تدوین سیاست “خشونت صفر” یکی از راه های مقابله با خشونت در حرفه پرستاری است و توضیح می دهد: به عنوان یک مدیر ، باید اعلام کنید که در مجموعه مدیریت خود ، سعی می کنید خشونت را به صفر برسانید. این سیاست مستلزم توانمندسازی روانی همکاران است. ما باید یاد بگیریم که چگونه یک رابطه بین شهری و بین قاره ای مؤثر برقرار کنیم.
سرانجام ، وی به استفاده از ظرفیت همكاران پیشگام و ارائه مشاوره تخصصی به پرستاران مبتلا به عنوان سایر راه های مقابله با این چالش اشاره كرد.
پایان پیام/
