به گزارش خبرآنلاین، فارغ التحصیلان دانشکده های پزشکی در آلبانی موظفند به مدت سه سال در این کشور بالکانی کار کنند و پس از آن می توانند کشور را ترک کنند و یا باید هزینه تحصیل خود را قبل از مهاجرت به دولت و دانشگاه محل تحصیل پرداخت کنند. که با هدف کاهش روند مهاجرت پزشکان آلبانیایی به سایر کشورهای اروپایی تأسیس شده است.
یورو نیوز در خبری نوشت: اکثر کشورهای اروپایی به ده ها هزار پزشک، پرستار و سایر کارکنان بهداشتی نیاز دارند، زیرا جمعیت آنها در حال پیر شدن و مشکلات بهداشتی در حال افزایش است و کادر پزشکی یا کشور را ترک می کنند یا به سن بازنشستگی می رسند. و علاقه به حرفه پرستاری نیز به دلیل سختی های این شغل در حال کاهش است.
بسیاری از کشورهای اروپایی سعی دارند کمبود کادر پزشکی خود را با جذب استعدادهای خارجی از کشورهای همسایه و خارج از اروپا جبران کنند. اما در حالی که این اقدام می تواند کمبود نیروی کار را در کشورهای پذیرنده کاهش دهد، به گفته اداره کار اروپا، می تواند مشکلات کشورهای مبدا را تشدید کند.
بر اساس گزارش فدراسیون پزشکان آلبانیایی در اروپا، در سال گذشته بیش از 3500 پزشک آلبانی را ترک کرده اند.
ایسیلدا مارا، پژوهشگر کار و مهاجرت در موسسه مطالعات اقتصادی بین المللی وین به یورونیوز گفت: افزایش نیروی کار ماهر نیازمند سرمایه گذاری های طولانی مدت و پرهزینه است، در حالی که استخدام متخصصان آموزش دیده خارجی راه حل سریع تری برای جبران کمبودها است.
کدام کشورها بیشترین تعداد کادر پزشکی خارجی را دارند؟
به طور کلی پزشکان و پرستاران از شرق و جنوب اروپا به اروپای غربی و شمالی مهاجرت می کنند، در حالی که کادر پزشکی در غرب و شمال اروپا دائما در داخل مرزهای کشورهای این منطقه در حال تردد هستند.
رومانی، اسپانیا و فرانسه کشورهایی هستند که بیشترین تعداد پرستار را صادر می کنند، در حالی که آلمان، رومانی و ایتالیا بیشترین تعداد پزشک را صادر می کنند.
در این میان، ایرلند و سوئیس کشورهایی هستند که بیشترین وابستگی را به پزشکان و پرستاران آموزش دیده خارجی دارند. در سوئیس، سهم پزشکان آموزش دیده خارجی از حدود 25 درصد بین سال های 2000 تا 2010 به نزدیک به 40 درصد افزایش یافته است.
نروژ نیز به شدت به پزشکان خارجی و اتریش به پرستاران خارجی وابسته است.
برخی از این کشورها پس از مواجهه با پدیده مهاجرت کادر پزشکی، به دنبال جذب کادر پزشکی خارجی بوده اند.
همانطور که ایسیلدا مارا می گوید: “جابه جایی متخصصان بهداشت یک اثر دومینو ایجاد کرده است. به عنوان مثال، پزشکان آلمانی به سوئیس یا اتریش نقل مکان می کنند و موقعیت آنها اغلب توسط پزشکان کشورهای همسایه گرفته می شود. [اتحادیه اروپا] به نوبه خود، این کشورهای همسایه پزشکان خود را با متخصصان کشورهای غیر اتحادیه اروپا جایگزین می کنند و این چرخه ادامه دارد.
این روند در سایر نقاط جهان شدیدتر است. تحلیل سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) نشان می دهد که در 20 کشور آفریقایی و آمریکای لاتین، بیش از نیمی از پرستاران کشور را ترک می کنند.
ایالات متحده محبوب ترین مقصد است که 45 درصد از پرستاران خارجی را جذب می کند و پس از آن آلمان (15 درصد) و بریتانیا (11 درصد) قرار دارند.
پل دو راو، دبیر کل فدراسیون انجمن های پرستاری اروپا، به یورونیوز گفت: “همه کشورهای اتحادیه اروپا کارکنان پزشکی خارجی را استخدام می کنند… هیچ کشوری وجود ندارد که این کار را نکند.”
برای مثال، طبق گفته شورای ادغام و مهاجرت آلمان، بدون ورود مهاجران به آلمان، “سیستم مراقبت های بهداشتی این کشور از هم خواهد پاشید.”
تاثیر فرار مغزها بر سلامت
با این حال، اقتصاددانان و کارشناسان بهداشت در مورد پیامدهای فرار مغزها از مناطق کم درآمد به کشورهای ثروتمند نگران هستند.
در حالی که متخصصان پزشکی می توانند از دستمزدها و شرایط کاری بهتر در کشورهای با درآمد بالا بهره مند شوند، کشورهایی که در آن متولد می شوند دائما با کمبود بیشتر کادر پزشکی و از دست رفتن سرمایه گذاری ها و هزینه های خود برای آموزش متخصصان مواجه هستند.
به همین دلیل، در ماه مارس، سازمان بهداشت جهانی (WHO) دستورالعمل های اخلاقی خود را در مورد استخدام متخصصان مراقبت های بهداشتی خارجی به روز کرد.
این دستورالعمل ها بیان می کند که کشورها نباید برنامه هایی را برای جذب تعداد زیادی کارمند بهداشتی از 55 کشور کم درآمد که با کمبود مواجه هستند، از جمله 37 کشور در آفریقا، و همچنین نپال، هائیتی و چندین کشور در منطقه اقیانوس آرام اجرا کنند. .
اما اجرای این دستورالعمل دشوار است، برای مثال مؤسسات آلمانی که برنامه های آموزشی پزشکی را در کشورهایی مانند کوزوو تأمین مالی کرده اند، به فارغ التحصیلان قول می دهند که به آنها برای یافتن کار در آلمان کمک کنند.
گروهی از تحلیلگران بر این باورند که دولت های اروپایی به جای تلاش برای جذب کادر پزشکی یکدیگر، باید سیاست هایی را برای تشویق آنها به حفظ کارکنان آموزش دیده خود در نظر بگیرند.
آنها پیشنهاد می کنند که افزایش دستمزد کارکنان مراقبت های بهداشتی و ایجاد تعادل درآمد بین کشورها، سرمایه گذاری بیشتر در سیستم های بهداشتی و آموزش و بهبود قوانین کار برای حمایت از کارکنان مراقبت های بهداشتی ضروری است. همچنین آنها باید اقداماتی را برای جلوگیری از استثمار احتمالی نیروی کار مهاجر اتخاذ کنند.
با این حال، در نهایت، تقویت نیروی کار فعال در بخش مراقبت های بهداشتی مستلزم تعهد سیاسی احزاب حاکم و بودجه گسترده و بلندمدت است که هنوز چشم انداز روشنی برای آن وجود ندارد.
۴۷۲۱۷
منبع:خبرآنلاین
