اگه بهترین دوستت بهت بگه سرطان داره چیکار میکنی؟

به گزارش خبرآنلاین، سالانه صدها هزار نفر در جهان به سرطان مبتلا می شوند. اگرچه شکل کلی سرطان ها در هر فردی شباهت های پزشکی دارد، اما جزئیات و روایت های شخصی بیماران می تواند بسیار متفاوت از یکدیگر باشد.

یورو نیوز در خبری نوشت: زمانی که فرد با بیماری و عواقب آن دست و پنجه نرم می کند باید ارتباطات اجتماعی خود را نیز مدیریت کند. که می تواند بسیار دشوار باشد.

در این بین دوستان و آشنایان فرد مبتلا می توانند با رعایت نکاتی به ظاهر ساده اما موثر در طول برنامه درمانی وی آرامش بیشتری را برای وی ایجاد کنند.

در زیر پنج نکته از چنین رفتاری آورده شده است:

1- تماس بگیرید، اما منتظر پاسخ نباشید

پیامک، ایمیل یا پیام صوتی بهترین راه برای برقراری ارتباط است که نیازی به پاسخگویی ندارد. چیزی شبیه، «نیازی به ارسال پاسخ نیست: فقط می‌خواهم بدانی وقتی به من نیاز داری اینجا هستم» یا «دوستت دارم». من فقط می خواستم این را بگویم.”

اگر آن شخص هرگز پاسخ ندهد یا بعد از چند روز، هفته یا ماه جوابی نشنید، ناراحت نشوید.

هنگامی که سرطان برای اولین بار تشخیص داده می شود و درمان می شود، فرد باید بداند که مردم به آن اهمیت می دهند. اما پاسخ دادن به هر پیام، نامه یا ایمیل در حالی که پیچیدگی های درمان را دنبال می کند و خود فرد تحت فشار است، می تواند طاقت فرسا باشد و فشار مضاعفی بر او وارد کند.

باید بدانی که نیازمند اینجا فرد بیمار است نه تو. به او عشق بفرستید و به او بفهمانید که بدون هیچ فشاری برای برقراری تماس در کنار او هستید.

2- دسترسی آسان او به غذای آماده را فراهم کنید

اگر به فکر هدیه دادن هستید، به جای پتو و شمع، اشتراک یک سرویس تحویل غذا انتخاب خوبی برای دوستتان خواهد بود.

سفارش غذای بیرون بری برای دوست بیمارتان می تواند راه خوبی برای خوشحال کردن آنها باشد. عکس: Canva

در حالی که تغذیه خوب بخش مهمی از درمان است، پخت و پز در طول درمان می تواند آنقدر سخت شود که فرد انرژی لازم برای انجام آن را نداشته باشد.

در ضمن در طول شیمی درمانی می توان حس بویایی فرد را تقویت کرد. این بدان معناست که بوی تند، مانند بوی خرد کردن پیاز یا سیر، می‌تواند تهوع‌آور و واقعاً ناخوشایند باشد.

تحویل غذای آماده می تواند گزینه عالی و مفیدی در این مواقع باشد.

3- کمتر ابراز همدردی کنید

کارشناسان می گویند اگرچه نشان دادن همدلی خوب است، اما بیش از حد آن می تواند تأثیر معکوس داشته باشد. بنابراین توصیه می شود در ابراز احساسات خود دقت کنید زیرا ممکن است تصور شود که به بیمار ترحم می کنید.

یکی از مبتلایان می گوید: «وقتی با شما طوری رفتار نمی شود که انگار در حال مرگ هستید، بسیار آرامش بخش است. این واقعاً سرگرم کننده است که بتوانید با یکدیگر بخندید و شوخی کنید یا در مورد چیزهای عادی زندگی صحبت کنید بدون اینکه همیشه به سرطان فکر کنید.

کمک به بیماران سرطانی را نباید با ترحم به آنها مخلوط کرد. عکس: کانوا

گاهی وظیفه خویشاوندان این است که حواس بیمار را پرت کنند; حتی گاهی اوقات فقط با ارسال یک کلیپ خنده دار یا صحبت در مورد یک موضوع ساده زندگی که به آنها اجازه می دهد از روال عادی زندگی لذت ببرند.

بیماران معمولاً دوست ندارند همیشه با چشمانی اخم و گریان گوشه ای بنشینند و منتظر ترحم ما باشند.

4- داستان تجربیات وحشتناکی که شنیده اید را بازگو نکنید

اگر فردی را می شناسید که نوع مشابهی از سرطان را تجربه کرده است، می توانید چیزهای مثبتی که به او کمک کرده از این بیماری جان سالم به در ببرد، با دوستان خود در میان بگذارید.

با این حال، این بسیار حساس است و باید مراقب انتقال آگاهی باشید، نه تجربیات وحشتناک. سوختگی عمیق ناشی از تشعشع یا مواجهه با حالت تهوع شدید در طول شیمی درمانی به دوست شما کمکی نمی کند و او را مضطرب می کند.

در بیشتر موارد، بهتر است داستان هایی از این قبیل را که در آن اشتباهی رخ داده است، برای خود نگه دارید.

5- دوست خود را به افرادی با تجربه مشابه معرفی کنید

معرفی بیماران به کسانی که تجربه مشابهی را پشت سر گذاشته اند می تواند تاثیرات مثبتی داشته باشد. عکس: کانوا

اگر فردی را می شناسید که تجربه سرطان دارد و مایلید تجربه خود را با یک فرد تازه تشخیص داده شده در میان بگذارد، می توانید او را به دوست خود معرفی کنید. انتقال تجربه دست اول می تواند اضطراب را در فرد تا حد زیادی از بین ببرد.

همچنین، صحبت با فردی که تجربه مشابهی داشته است، می تواند به فرد کمک کند تا با موقعیت کنار بیاید و اوضاع را کنترل کند.

در نهایت، یک نکته را نباید فراموش کرد: تعداد زیادی پرس و جو را محدود کنید.

هنگامی که عزیزان شما تحت درمان سرطان هستند، از پرسیدن سوالات زیاد در مورد بیماری و درمان خودداری کنید. به آنها زمان بدهید، اگر بخواهند به روی شما باز خواهند شد.

به طور کلی وظیفه ما در این شرایط این است که دوست بیمار خود را در همان حالتی که از نظر روحی یا جسمی است دوست داشته باشیم. در این شرایط، پاسخ دادن به همه سؤالات می تواند برای او خسته کننده باشد.

۴۷۲۱۷