اختلال طیف اوتیسم (ASD) و سرطان دو بیماری مختلف با خاصیت خاص و اثرات منحصر به فرد هستند. اوتیسم یک اختلال رشد عصبی است که به عنوان تعامل اجتماعی ، ارتباطات و رفتارهای تکراری شناخته می شود ، در حالی که سرطان به دلیل سلولهای غیرقابل کنترل و غیر طبیعی سلول ها است و یکی از بزرگترین تفاوت ها بین این دو بیماری ، تأثیر آنهاست ، اوتیسم بیشتر روی عملکرد مغز و سیستم عصبی متمرکز است.
تفاوت عمده دیگر بین این دو بیماری در منشأ و عوامل خطر آنها نهفته است ، در حقیقت اوتیسم به طور کلی مربوط به عوامل جنینی ژنتیکی و محیطی است ، در حالی که سرطان می تواند تحت تأثیر ژنتیکی ، محیطی ، سبک زندگی و سن باشد ، اوتیسم معمولاً در اوایل زندگی ظاهر می شود و یک اختلال دائمی زندگی است.
با این حال ، شباهت هایی بین اوتیسم و سرطان وجود دارد ، و مطالعات علمی نشان داده است که برخی از ژنهای درگیر در اوتیسم مانند PTEN و MET نیز در سرطان نقش دارند و مسیرهای مولکولی متداول مانند mTOR و PI3K/AKT در هر دو بیماری دخیل هستند و اختلال در آنها می تواند منجر به رشد سلول های غیر طبیعی یا ناهمزمایی شود. ژنتیکی و بیولوژیکی نشانگر ارتباط پیچیده بین دو بیماری است.
از دیدگاه مکانیسم های مولکولی ، مسیرهای مشترک بین اوتیسم و سرطان نشان می دهد که اختلال سیگنالینگ سلولی می تواند در این دو بیماری عواقب مختلفی داشته باشد ، افزایش فعالیت مسیر mTOR ، که در سرطانها رایج است ، در مدل های آزمایشگاهی اوتیسم نیز یافت شده است ، و این یافته ها به دانشمندان کمک کرده است تا مسیرهای جدیدی را برای درمان این دو بیماری شناسایی کنند.
ارتباطات ژنتیکی ، بیولوژیکی و مولکولی اوتیسم و اختلال سرطانی
پوریا آدلی ، هیئت مدیره انجمن علمی عکسبرداری ایران در مصاحبه با گزارشگر IMNA ، اختلال طیف اوتیسم (ASD) و سرطان دو بیماری مختلف است ، اما تحقیقات علمی نشان می دهد که ارتباطات ژنتیکی ، بیولوژیکی و مولکولی وجود دارد: اوتیسم یک اختلال رشد عصبی است که منجر به نقص در ارتباطات اجتماعی و الگوهای رفتاری می شود. این دو اختلال ممکن است مکانیسم مشترک داشته باشند.
وی گفت که از نظر ژنتیکی ، مطالعات نشان می دهد که ژنهایی مانند PTEN و MET که در اختلال طیف اوتیسم نقش دارند نیز در سرطان نقش دارند. این مبنایی را برای تحقیقات بیشتر برای درک مکانیسم های مشترک فراهم می کند.
عضو هیئت مدیره عکسبرداری ایران ، با اشاره به این موضوع از منظر وابسته به اپیدمیولوژیکیخطر برخی از سرطان ها در بین کودکان مبتلا به اوتیسم متفاوت است ، گفت: برخی از مطالعات نشان می دهد که کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است بیشتر در معرض سرطانهایی مانند تومورهای مغزی و لوسمی باشند ، اما یافته های دیگر نشان می دهد که این خطرات بیشتر مربوط به شرایط مرتبط مانند اختلالات مادرزادی هستند و این تضادها مرتبط هستند.
رابطه بین اوتیسم و سرطان نیاز به تحقیقات گسترده دارد
آدلی خاطرنشان کرد: مکانیسم های مولکولی مشترک بین اوتیسم و سرطان مورد توجه زیادی قرار گرفته است ، و افزود: مسیرهای mTOR و PI3K/AKT نه تنها در رشد مغز در افراد مبتلا به اوتیسم دخیل هستند بلکه در رشد غیر طبیعی سلولهای سرطانی نیز نقش دارند و اختلال در این مسیرها می تواند به هم پزشکان کمک کند.
وی گفت ، با اشاره به اینکه اشتراک ژنتیکی و مولکولی بین این دو بیماری باعث ایجاد پتانسیل درمانی جدیدی شده است ، وی گفت ، داروهایی که مسیرهای mTOR یا PI3K را هدف قرار می دهند به طور بالقوه می توانند در درمان علائم اوتیسم مؤثر باشند ، و این درمان مشترک می تواند امید جدیدی را برای کنترل بهتر و درمان هر دو بیماری فراهم کند.
عضو هیئت مدیره عکسبرداری ایران گفت: مطالعه رابطه بین اوتیسم و سرطان موضوعی پیچیده است که نیاز به تحقیقات گسترده دارد: دانشمندان می توانند درمان های مؤثرتری را بین این دو بیماری طراحی کنند ، از این طریق کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشند و در مورد نیاز به سرمایه گذاری در توسعه داروهایی که سلامت جهانی را هدف قرار می دهند ، تحقیق کنند.
در همین حال ، برخی از داروهای طراحی شده برای درمان سرطان ها و هدف های MTOR و PI3K/AKT نیز به عنوان درمان های بالقوه برای اوتیسم مورد بررسی قرار گرفته اند ، و این شباهت در رویکردهای درمانی یک چشم انداز مشترک را برای کاهش چالش های درمانی هر دو بیماری ارائه می دهد.
شباهت دیگر تأثیر روانی و اجتماعی این دو بیماری است. اوتیسم و سرطان هم می تواند تأثیر عمیقی بر کیفیت زندگی افراد و خانواده های آنها داشته باشد ، اوتیسم ممکن است منجر به چالش های طولانی مدت اجتماعی و ارتباطی شود و سرطان همچنین می تواند از ماهیت بالقوه آن به استرس روانی منجر شود ، که نشان دهنده اهمیت حمایت روانی از بیماران و خانواده های آنها است.
به طور کلی ، اگرچه اوتیسم و سرطان تفاوت های اساسی در ماهیت ، عوامل خطر و اثرات دارند ، اما شباهت های ژنتیکی و مولکولی درک محققان از این دو بیماری را گسترش داده است و شناخت این شباهت ها و تفاوت ها راهی برای تحقیقات پیشرفته تر و توسعه درمان مؤثرتر در آینده خواهد بود.
