روزی نیست که چنین تماس ها و مراجعات مکرری نداشته باشیم. حتی برخی از بیماران به دانشگاه های علوم پزشکی و معاونت غذا و دارو مراجعه کرده اند اما پاسخ درستی دریافت نکرده اند. راستی چرا کمبود قلم انسولین به خصوص نوومیکس در این چند ماه دچار بحران شده است؟
معتقدم گاهی اوقات بحران ها و بلایای طبیعی رخ می دهد که فرصت پیش بینی، تصمیم گیری و برنامه ریزی برای حل مشکلات را می گیرد، اما برخی کمبودهای دارویی در این سال ها با توجیه این مسائل همخوانی ندارد! زیرا مصرف و نیاز برخی اقلام دارویی در کشور مانند انسولین کاملاً مشخص و قابل پیش بینی بوده و میزان واردات و نگهداری آنها نیز توسط شرکت های پخش قابل پیگیری و رصد می باشد. پس چرا از چند ماه پیش که مشکل کمبود انسولین به مرز بحران نرسیده بود، هیچ فکر و چاره ای پیش بینی نشده بود که حتی در صورت لزوم بتوان آن را فوری از کشورهای همسایه وارد کرد؟ آیا می توان به بیماران دیابتی گفت که تا چند هفته دارو مصرف نکنند؟ آیا استرس و نگرانی ایجاد شده برای آنها خطراتی برای آنها به همراه ندارد؟
بی شک تلاش سازمان غذا و داروی کشور و دستگاه های زیرمجموعه آن را نمی توان کتمان کرد، اما نگارنده معتقد است تا زمانی که در سازمان غذا و دارو تضاد منافع وجود داشته باشد و کارشناسان مربوطه بیشتر به فکر دریافت نادر باشند. داروها و سهمیه داروخانه های خصوصی آنها، نظارت و پیگیری برای حل مشکلات مردم در مرحله بعدی است.
به راستی اگر مسئولان و کارشناسان بخش دولتی علاقه ای به سیستم های خصوصی نداشته باشند، تمام تمرکز و توان خود را صرف برنامه ریزی و تصمیم گیری صحیح برای جلوگیری از ایجاد مشکلات قابل پیش بینی نمی کنند؟!
بی‌تردید تحریم‌ها، مشکلات ارزی کشور چه در تخصیص ارز و چه در مبادلات مالی، کمبودهای جهانی و افت تولید شرکت‌های تولیدکننده انسولین گاه به بروز بحران‌های دارویی در کشور کمک می‌کند. اما آنچه در پس این دلایل پنهان است، ناکارآمدی مدیران و تصمیم گیران است و یکی از علل این تأثیر، رعایت نکردن تضاد منافع شخصی و خصوصی کارشناسان ذیربط در سیستم های دولتی است.
* داروساز و کارشناس دارو
۴۷۲۳۲
منبع:خبرآنلاین
