تینا مزدکی: تحقیقات زیادی در مورد چگونگی تأثیر سفرهای فضایی بر بدن انجام شده است. در حالی که بسیاری از مطالعات در مورد اثرات پرواز فضایی در مدار پایین زمین (LEO) هستند، برخی نیز به اثرات منفی سفر فراتر از میدان مغناطیسی محافظ زمین پرداخته اند. این منطقه جایی است که قرار گرفتن در معرض پرتوهای کیهانی کهکشانی (GCR) و بی وزنی (ریزگرانش) به عنوان عوامل کمک کننده تصور می شود.
اکنون، در مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه کالج لندن (UCL) انجام شده است، محققان طیف وسیعی از آزمایش‌ها و تحلیل‌ها را در بزرگترین مطالعه تا به امروز انجام داده‌اند. این تحقیق در مورد چگونگی واکنش کلیه ها به پروازهای فضایی طولانی مدت مانند مریخ است. دکتر کیت سید، محقق پزشکی کلیه در UCL و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: ما می دانیم که مشکلات سلامتی فضانوردان مانند سنگ کلیه در پروازهای فضایی رخ داده است، اما نمی دانیم چرا این مشکلات رخ می دهد.
کلیه؛ نجات دهنده زندگی!
کلیه ها یک اندام ضروری هستند. آنها مواد زائد را از بین می برند و مایعات بدن را از طریق ادرار متعادل می کنند. آنها اسید، املاح و مواد معدنی موجود در خون مانند سدیم، کلسیم، پتاسیم و فسفر را تنظیم می‌کنند، هورمون‌هایی ترشح می‌کنند که فشار خون را تنظیم می‌کنند، شکل فعال ویتامین D را تولید می‌کنند که استخوان‌های سالم و قوی را تقویت می‌کند و گلبول‌های قرمز را تولید می‌کند. آنها کنترل می کنند
تنها 24 نفر که به ماه سفر کردند در معرض GCR غیرقابل کاهش قرار گرفتند. و فقط برای یک دوره نسبتا کوتاه 6 تا 12 روزه. بنابراین، محققان داده‌های فیزیولوژیکی، آناتومیکی و بیومولکولی 20 گروه مطالعه، از جمله نمونه‌هایی از بیش از 40 مأموریت فضایی LEO توسط انسان و موش، که بیشتر مربوط به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) بود، و 12 شبیه‌سازی فضایی شامل موش را تجزیه و تحلیل کردند. در هفت شبیه‌سازی، موش‌ها در معرض دوزهای GCR معادل مأموریت‌های 1.5 و 2.5 ساله مریخ قرار گرفتند و سفر به اعماق فضا را شبیه‌سازی کردند.
از نظر ساختاری، کلیه های انسان و جوندگان با قرار گرفتن در معرض شرایط فضایی بازسازی شدند. پس از کمتر از یک ماه در فضا، لوله‌هایی که تعادل کلسیم و نمک را به خوبی تنظیم می‌کنند، نشانه‌هایی از انقباض را نشان دادند، که به گفته محققان احتمالاً به دلیل گرانش ریز است نه GCR. با این حال، محققان برای تایید این موضوع یا بررسی اثر GCR و سهم آن در این تغییرات ساختاری به تحقیقات بیشتری نیاز دارند.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که فضانوردان به دلیل شرایط ریزگرانشی که باعث تحلیل استخوان و تجمع کلسیم در ادرار می‌شود، به‌طور غیرمعمولی دارای سرعت بالایی در تشکیل سنگ کلیه هستند. با این حال، مطالعه حاضر نشان داد که پرواز فضایی اساساً روش پردازش نمک در کلیه را تغییر داد که احتمالاً در تشکیل سنگ کلیه نقش داشته است. نگران‌کننده‌تر، کلیه‌های موش‌هایی که 2.5 سال در معرض GCR قرار گرفتند، آسیب دائمی کلیوی و از دست دادن عملکرد را نشان دادند.
سیو می‌گوید: «اگر راه‌های جدیدی برای محافظت از کلیه‌ها ایجاد نکنیم، می‌توانم بگویم در حالی که یک فضانورد می‌تواند به مریخ برود، ممکن است در راه بازگشت به دیالیز نیاز داشته باشد.» ما می دانیم که کلیه ها دیرتر علائم آسیب اشعه را نشان می دهند. تا زمانی که این امر آشکار شود، احتمالاً برای جلوگیری از تخریب یا از کار افتادن کلیه دیر شده است، که برای شانس موفقیت ماموریت فاجعه بار خواهد بود.
این مطالعه جامع ترین داده ها را در مورد تأثیر 2.5 سال سفر فضایی ارائه کرد. اما کارشناسان معتقدند هنوز دیر نشده است و زمان برای یافتن یک راه حل کارآمد وجود دارد. استفان بی. والش از دپارتمان پزشکی کلیه دانشگاه کالیفرنیا و نویسنده مرتبط در این مطالعه گفت: “مطالعه ما این واقعیت را برجسته می کند که اگر قرار است یک ماموریت فضایی انجام دهید، کلیه ها واقعا مهم هستند.” “شما نمی توانید آنها را در برابر تشعشعات کهکشانی محافظت کنید، اما همانطور که در مورد بیولوژی کلیه بیشتر می آموزیم، ممکن است اقدامات فنی یا دارویی برای تسهیل سفرهای فضایی طولانی مدت ایجاد شود.”
منبع: newatlas
۵۴۳۲۳
منبع:خبرآنلاین
