تجسم استقامت و مراقبت در پرتو روش درمان در یک زن

به گزارش خبرگزاری ایمنا، در سکوت شب‌های بیمارستان و در شلوغی روزهای شلوغ، پرستاران چون فرشته‌های بی‌بال مراقب روح‌های خسته و بدن‌های بیمار هستند، با دستانی پر از امید، پلی میان درد و آرامش می‌سازند و هر نگاهشان مرهمی است برای زخم‌های نهفته و هر تبسمی از ترس و هراسی از نور.

حرفه پرستاری نه تنها یک حرفه، بلکه رسالتی است که از قلب شروع می شود و با فداکاری ادامه می یابد که در جایگاه یک زن برجسته تر می شود. پرستاران هر لحظه بین مرگ و زندگی ایستاده اند و با شجاعت بی تکلف بار سنگین مسئولیت را به دوش می کشند. آنها نه تنها از بدن بیماران مراقبت می کنند، بلکه با سخنی آرام و نگاهی گرم، روح های شکسته را نیز احیا می کنند.

پرستاران اغلب به عنوان ستون‌های پنهان نظام سلامت معرفی می‌شوند، اما حقیقت فراتر از این است و راویان خاموش رنج و امید هستند و داستان هر بیمار را با اشک و لبخند به یادگار ثبت می‌کنند. پرستاری هنر گوش دادن به ضربان قلب انسانیت و هنری است که در هیچ دانشگاه و مدرسه علمی آموخته نمی شود، بلکه در میدان عمل و در لحظات سخت شکل می گیرد.

پرستاران قهرمانان گمنامی هستند که در بحران ها و در روزهای اپیدمی و حوادث و جنگ ها جلوتر از همه می ایستند، اولین کسانی هستند که به یاری می شتابند و لباس سفیدشان نه تنها نماد پاکی، بلکه پرچم ایستادگی در برابر ترس و ناامیدی است و با هر قدم معنای واقعی زن را بازنویسی می کنند، ایثار و فداکاری، در حالی که تو راه می روی. بوی دیگری دارد.

پرستاری داستان عشق است، مخصوصاً وقتی رنگ مادری و زنانگی به خود می گیرد و پرستاران با هر کلمه و هر نگاه نشان می دهند که انسانیت هنوز زنده است. آنها شاعرانی هستند که شعرشان نه روی کاغذ، که بر روح بیماران سروده شده است و این شعر امید و آرامش و زندگی است.

در این میان با پرستاری گفت‌وگو کردیم که روایتش تصویری واضح از سختی‌ها و زیبایی‌های این حرفه را به تصویر می‌کشد و با صدایی آرام اما پر از خستگی پنهان از شب‌های طولانی شیفت‌ها و لحظاتی که امید در چشمان بیمار باعث می‌شود او تمام خستگی خانواده و اشک‌های لحظه‌ها را دوچندان کند، گفت.

این پرستار با تاکید بر اینکه پرستاری فقط یک شغل نیست، انتخابی برای زندگی در کنار درد و امید مردم است و از لحظاتی یاد کرد که همیشه در ذهن و روح او باقی خواهد ماند و روایت این پرستار دلسوز نشان داد که پرستاران نه تنها مراقب جسم هستند، بلکه حافظ روح و جان و جان و جان بیماران هستند و با معنای واقعی خود و در هر لحظه آنها را ایثار می کنند. انسانیت

پرستاری هنر گوش دادن به درد و رنج انسان است و رسالت این هنر کاهش درد، تقویت امید و همراهی بیماران در سخت ترین لحظات است.

مهشید مزروعی، پرستار بخش شیمی درمانی بیمارستان سیدالشهدا.الف) اصفهان که هشت سال است برای مراقبت، درمان و تزریق امید بر بالین بیماران حاضر شده است. او پرستاری را هنر گوش دادن به درد و رنج انسان می داند، هنری که در جایگاه زن صد برابر قوی تر می شود. وی به خبرنگار ایمنا گفت: رسالت این هنر کاهش درد، تقویت امید و همراهی بیماران در سخت ترین لحظات است و پرستاری برای پرستاران فقط یک شغل یا حرفه نیست، بلکه آگاهی از مراقبت و عشق ورزیدن است.

علیرغم سختی های فراوان روحی و جسمی حرفه پرستاری، از پرستار بودن احساس غرور و رضایت می کند و می افزاید: تمام تلاش پرستاران و کادر بهداشتی این است که بیمار در بهترین شرایط روحی و جسمی ممکن از بیمارستان مرخص شود و با مشاهده بهبودی بیمار، بهترین حس را در دنیا تجربه کنیم که شاید در آن لحظه نادر است.

این پرستار دلسوز با بیان اینکه مهمترین ویژگی یک پرستار صبر است، تصریح می کند: این صبر باید در مقابل درد، ناراحتی و حتی بدخلقی بیمار وجود داشته باشد و پرستار همدل و همراه باشد، نگرانی های بیمار را درک کند، به حرف های او با دقت گوش دهد و در لحظاتی که بیمار و بیمار و همراهش می تواند فضایی را که گاهی اوقات می ترسد، استرس، یا همراهش را آرام می کند، آرام می کند، یا همراهش را ایجاد می کند، دلسوز و همراه باشد. با صحبت کردن و گاهی با تکیه بر مهارت های حرفه ای تمرین می شود.

گفتار مادری که نور فرزند شد / دعای خالصانه بیماران ارزشمندترین پاداش معنوی است

مزروعی با بیان اینکه یک پرستار برای ارائه بهترین خدمات به بیمار باید همیشه از نظر علمی به روز باشد، به یکی از مهم ترین توصیه هایی که در روز اول کارش به او شد اشاره می کند و ادامه می دهد: هنوز به یاد دارم که در روز اول کار مادرم از من خواست تمام تلاشم را برای نجات بیماران انجام دهم و طوری رفتار کنم که گویی عزیزترین عضو خانواده ام روی تخت بستری است. این کلمات را هر روز با خودم تکرار می کنم و آنها چراغ راهنمای من در حرفه پرستاری هستند.

وی با بیان اینکه با وجود سختی های زیاد، اگر زمان به عقب برگردد باز هم پرستاری را انتخاب می کنم، می گوید: عشق به پرستاری برایم از هر سختی و کمبودی مهمتر است و لحظه ای که بیمار مرخص می شود و با دیدن نتیجه زحماتی که برای او کشیده ایم، این احساس به ما دست می دهد که فقط یک پرستار می تواند آن را درک کند و این حس خوب در هیچ جای دنیا تکرار نمی شود.

پرستار بخش شیمی درمانی بیمارستان سیدالشهدا (ع)الف) اصفهان تاکید می کند: دعای خالصانه بیماران برای من ارزشمندترین اجر معنوی است و بارها پیش آمده که مشکلات من یا همکارانم با دعای بیماران حل شده و معجزه دیده ایم. شجاعت می توان گفت پرستاری را به یک تجربه عمیق انسانی و معنوی تبدیل می کند.

حمایتی که در کنار سختی های پرستاری مسیر را تشویق کرد / خدمت به بیماران بزرگترین نعمت حرفه پرستاری است

مزروعی نقش خانواده و حمایت آنها را در ادامه راه حرفه ای خود بی بدیل می داند و می افزاید: اگر خانواده ام نبود در روزهای سختی که با صحنه های دردناک بیماران مواجه می شدم نمی توانستم راهم را ادامه دهم. بیمارستان سیدالشهدا(ع) از نظر روحی شرایط سختی را فراهم می کند، اما حمایت پدر و مادر و بعدها همسرم باعث شد محکم بمانم و بتوانم به بیماران سرطانی خدمت کنم.

وی با اشاره به سختی کار، شیفت های طولانی و حقوق کم پرستاران می افزاید: در بسیاری از لحظات که با خانواده ام از سختی کار و مزایای کم این حرفه صحبت می کنم، خانواده به من دلگرمی می دهند و یادآوری می کنند که همه چیز محدود به مادیات نیست و خدمت به بیماران بزرگترین نعمت این شغل است.

این پرستار صبور و پرتلاش بیان می کند: شیفت کاری طولانی مدت، اضافه کاری زیاد، فشار روحی شدید، کمبود انرژی، خستگی مزمن، فرسودگی شغلی و ناکافی بودن حقوق و مزایا از جمله مشکلاتی است که پرستاران با آن مواجه هستند و تناسبی بین میزان کار و حقوق دریافتی پرستاران وجود ندارد و امید است روزی برسد که حقوق و مزایا در نظر گرفته شود. پرستاران

معجزه ای که هرگز از ذهن پاک نمی شود/ اگر خدا بخواهد غیرممکن ها ممکن می شود.

مزروعی یکی از ماندگارترین خاطرات کاری خود را اینگونه روایت می کند: حدود سه سال پیش، پسری 15 ساله به سرطان مبتلا شد. سارکوم او در بخش ما بستری بود و بیماری اش یک بیماری سخت بود که امید علمی برای بهبودی او وجود نداشت. یک روز در حین بررسی علائم حیاتی گفت احساس می کند درد از بدنش خارج شده، فکر کردم شوخی می کند اما پس از انجام آزمایشات متوجه شدیم معجزه ای رخ داده و این نوجوان که حتی قادر به حرکت نبود بعد از یک ماه توانست راه برود. واکر راه بروید و سپس بدون کمک بایستید.

وی با بیان اینکه پزشکان نیز این بهبودی را معجزه می دانستند، می گوید: وقتی این پسر نوجوان را در حال راه رفتن دیدم تمام وجودم پر از شادی و امید شد و وقتی مرخص شد و گفت که با تلاش و دعای پرستاران بیمارستان رو به بهبودی است، اشک از چشمانم جاری شد و آن لحظه لحظه ای است که هرگز از خاطرم پاک نمی شود.

پرستار بخش شیمی درمانی بیمارستان سیدالشهدا (ع)الف) اصفهان با بیان اینکه همیشه به یاد داشته باشیم که اگر خدا بخواهد غیرممکن ها ممکن می شود، خاطرنشان می کند: لحظه های خود را به امید روزی می گذرانیم که سلامتی یک آرزو نباشد، بلکه یک واقعیت دست یافتنی برای همه مردم باشد.

پرستاران ستون های نظام سلامت هستند که با علم، تجربه و قلبی پر از عشق در میان بیماران و امید ایستاده اند. آنها نه تنها از جسم بیماران مراقبت می کنند، بلکه با سخنی آرام و نگاهی گرم، روح های خسته را تسکین می دهند و پرستاری تلفیقی از علم، عشق و حرفه ای است که تخصص پزشکی با انسانیت آمیخته شده تا رنگی تازه به زندگی بیماران بدهد.

در هر بحرانی، از اپیدمی گرفته تا حوادث ناگهانی، پرستاران اولین کسانی هستند که به میدان می آیند و لباس سفید آنها نماد پاکی و فداکاری است که در برابر ترس و ناامیدی قیام می کند. آنها با هر قدم معنای واقعی فداکاری را بازنویسی می کنند و نشان می دهند که پرستاری فقط یک شغل نیست، بلکه یک رسالت انسانی مبتنی بر عشق و مسئولیت است.