سلامت جو به نقل از هلث دی نیوز، این مطالعه نشان داد که تنها در دو هفته افرادی که زمان خواب نامنظم تری داشتند و آن را به زمان خواب منظم تغییر دادند، شاهد بهبودی در فشار خون بودند که معادل بهبود فشار خون در افرادی بود که بیشتر ورزش می کردند یا مصرف نمک خود را کاهش دادند.
تیمی از محققان در دانشگاه علوم و بهداشت اورگان در پورتلند نوشتند: “این می تواند یک استراتژی کمکی ساده اما کم خطر برای کنترل فشار خون در بسیاری از افراد مبتلا به فشار خون بالا باشد.”
این مطالعه کوچک بود و شامل 11 فرد میانسال با فشار خون قبلی بود. اما نتایج آنقدر چشمگیر بود که تیم گفت: “این روش باید در یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده بزرگتر آزمایش شود.”
همانطور که محققان توضیح دادند، مدتهاست که مشخص شده است که تغییرات روزانه در زمان خواب افراد با سلامت قلب ضعیفتر مرتبط است. یک مطالعه نشان داد که زمان خواب نامنظم می تواند خطر ابتلا به فشار خون بالا را تا 30 درصد افزایش دهد.
به گفته تیم اورگان، اختلالات در ریتم شبانه روزی بدن احتمالاً دلیل اثرات نامنظم خواب بر فشار خون است.
محققان توضیح دادند که فشار خون به طور طبیعی در طول خواب اندکی کاهش می یابد، اما اختلال در «ساعت بدن» ممکن است این پاسخ را ضعیف کند.
در این مطالعه، تیم تحقیقاتی فشار خون 11 بزرگسال میانسال را که یک هفته چرخه خواب/بیداری معمولی (کمتر منظم) را پشت سر میگذاشتند، کنترل کردند.
سپس از شرکت کنندگان خواسته شد تا به مدت دو هفته به زمان خواب مشخصی پایبند باشند. این بدان معناست که تفاوت زمان خواب از شب تا شب از میانگین 30 دقیقه به حدود 7 دقیقه کاهش یافته است.
از شرکت کنندگان خواسته نشد مدت زمان خواب خود را تغییر دهند، فقط زمان خواب خود را تغییر دهند.
نتیجه: فشار خون 24 ساعته به میزان 4 میلی متر جیوه سیستولیک و 3 میلی متر جیوه دیاستولیک (اعداد بالا و پایین در زمان خواندن فشار خون) کاهش یافت. این تیم گفت که این نتیجه معادل تغییرات عمده در شیوه زندگی مانند کاهش مصرف نمک یا ورزش بیشتر است.
محققان خاطرنشان کردند که متخصصان قلب از قبل می دانند که کاهش حتی 5 میلی متر جیوه در فشار سیستولیک می تواند خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را تا 10 درصد کاهش دهد.
به گفته محققان، اگر نتایج این مطالعه در یک کارآزمایی بزرگتر تکرار شود، تلاش برای واداشتن افراد به رعایت زمان خواب منظم میتواند مداخلهای کمهزینه و بسیار مقیاسپذیر برای کاهش خطر ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی باشد.
