به گزارش خبرگزاری سلامت، دکتر مینو محرز در آستانه روز جهانی ایدز در گفت وگویی صریح با اشاره به اولین سخنرانی خود درباره HIV در سال 63 در کنگره بیماری های عفونی گفت: در آن زمان حتی کلمه ایدز برای مردم ناآشنا بود، سالن پر شد از مردم تا بدانند این بیماری به زودی شیوع پیدا کرده است. چالش و آگاهی ملی باید از همان ابتدا در کشور آغاز شود.
به گفته این استاد بیماری های عفونی، در سال های اولیه نه آزمایش تشخیصی وجود داشت و نه شناخت کلی از بیماری وجود داشت. با توزیع کیت های تشخیصی توسط سازمان بهداشت جهانی، تمرکز بر گروه های پرخطر آغاز شد: دریافت کنندگان فرآورده های خونی مانند بیماران هموفیلی، معتادان تزریقی با سرنگ های مشترک و افرادی که خون دریافت کرده بودند. وی تاکید کرد: درصد قابل توجهی از بیماران هموفیلی به دلیل ورود فاکتور 8 آلوده به این بیماری مبتلا شدند. پدیده ای که در بسیاری از کشورهای جهان نیز اتفاق افتاده است.
سال های تلخ؛ طرد بیماران، عدم درمان و مرگ های خاموش
دکتر محرز درباره روزهایی که هیچ مرکز درمانی حاضر به پذیرش بیمار نبود، گفت: با صحبت های فراوان توانستیم بیماران را در بخش عفونی بیمارستان امام پذیرش کنیم و هیچ درمانی وجود نداشت و اغلب جوانان به مرحله ایدز زیر چشم ما می رسیدند و فوت می کردند. او از طرد اجتماعی شدید بیماران و حتی خانواده‌هایشان گفت. تا جایی که گاهی حتی خانواده درجه یک هم در مراسم عزاداری شرکت نمی کردند. دکتر محرز تصریح کرد: در بسیاری از موارد فقط من برای تسلیت نزد پدر و مادر رفتم.
انگ اجتماعی تا پس از مرگ داستان های تکان دهنده
این متخصص بیماری های عفونی به مواردی اشاره کرد که بیماران حتی پس از مرگ نیز با تبعیض مواجه بوده اند. از شستن بدن گرفته تا ترس کارکنان خشکشویی. وی با بیان اینکه با پیگیری مستقیم وزارت بهداشت و حضور در بهشت زهرا(س) تلاش شد تا این نگاه اصلاح شود و کرامت انسانی بیماران حفظ شود.
خشونت، تهدید و بحران های روانی بیماران
دکتر محرز با اشاره به عدم درمان و بروز اختلالات عصبی و روانی در مراحل پیشرفته بیماری، از تهدید جان خود توسط یکی از بیمارانی که با اسلحه به مطب مراجعه کرده بود، گفت. وی این حوادث را نتیجه مستقیم ناامیدی، انگ اجتماعی و عدم حمایت دانست و تاکید کرد: بسیاری از مشکلات بیماران فراتر از حوزه پزشکی بوده و نیازمند مداخله اجتماعی و روانی است.
نقطه عطف درمان؛ دسترسی رایگان و زندگی عادی
به گفته این استاد، از سال 1375 و با ورود داروهای ضد ویروسی، ایران بلافاصله این درمان ها را در اختیار بیماران قرار داد و به صورت رایگان توزیع کرد. امروزه با بیش از 200 مرکز مشاوره بیماری های رفتاری در سراسر کشور، بیماران پس از مشاوره، آزمایش و تشخیص درمان می شوند و می توانند زندگی عادی، ازدواج و حتی بچه دار شدن را با خیال راحت داشته باشند. دکتر محرز تاکید کرد: اچ آی وی اگر زود تشخیص داده شود دیگر پایان زندگی نیست.
شکاف رسانه و آگاهی عمومی
این استاد دانشگاه با انتقاد از کم توجهی رسانه ها گفت: در کشورهایی مانند استرالیا رسانه ها به طور مستمر درباره HIV اطلاع رسانی می کنند اما در ایران سکوت است؛ در حالی که مردم سوال دارند و باید بدانند. وی بر نقش صدا و سیما در تشویق افراد دارای رفتار پرخطر به انجام آزمایش و درمان تاکید کرد.
کمپین های آزمایش HIV؛ راهی برای تشخیص زودهنگام
دکتر محرز کمپین هایی مانند “من هم آزمایش خواهم داد” و استفاده از اتوبوس های سیار تست را موثر دانست و گفت: غربالگری عمومی HIV موثر نیست و افرادی که رفتارهای پرخطر دارند باید داوطلبانه این آزمایش را انجام دهند. به گفته وی، تشخیص زودهنگام برابر است با زندگی عادی و پیشگیری از انتقال.
امید به درمان قطعی؛ از تحقیق تا آینده
وی با اشاره به تحقیقات جهانی و تلاش دانشمندان برجسته، از امید به درمان قطعی HIV گفت: با این حال، برخی از پروژه ها به دلیل اپیدمی کرونا متوقف یا کند شد. محرز تاکید کرد همانطور که هپاتیت C به طور قطعی درمان شد، HIV نیز در مسیر درمان نهایی قرار دارد.
دکتر محرز در پاسخ به سوالی مبنی بر صراحت لهجه تصریح کرد: در بهداشت عمومی نباید حقیقت را فدای مصلحت کرد. وی افزود: HIV همچنان با انگ بالایی در جامعه و حتی کادر درمان مواجه است. موضوعی که در تحقیقات نیز تایید شده و از ارائه خدماتی مانند جراحی، زایمان و دندانپزشکی جلوگیری می کند، در حالی که بیمارانی که تحت درمان هستند و بار ویروسی آن ها صفر است، مسری نیستند.
این استاد بیماری های عفونی در پایان تاکید کرد: آگاهی مستمر منجر به نگرش مثبت و تغییر رفتار می شود. HIV از طریق تماس یا تنفس طبیعی منتقل نمی شود. رعایت دستورالعمل های استاندارد برای همه بیماران کافی است. فقط از طریق آموزش می توانیم از جوانان محافظت کنیم و کرامت بیماران را حفظ کنیم.»
