به گزارش خبرگزاری سلامت، دکتر محمدرضا ظفرکندی در نشست معاونان آموزشی دانشگاه های علوم پزشکی کشور گفت: آموزش پزشکی زیربنای آینده سلامت مردم است و هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی باید مورد توجه قرار گیرد.
وزیر بهداشت با بیان اینکه افزایش ظرفیت دانشجویان پزشکی لزوماً منجر به بهبود توزیع خدمات در مناطق کم برخوردار نمی شود، افزود: اگر برنامه ریزی بدون توجه به شرایط و نیازهای منطقه ای انجام شود، مشکلات پابرجاست. امروزه در برخی استان ها جذب دستیار در رشته هایی مانند هوشبری، فوریت های پزشکی، اطفال و حتی داخلی و زنان به حد لازم نرسیده است.
وی با تاکید بر لزوم تدوین برنامه های اجرایی مشخص و زمان بندی شده برای سیاست های آموزشی گفت: هر خط مشی و برنامه ای باید پیوست اجرایی دقیق داشته باشد تا بدانیم چه اقداماتی، چه زمانی و توسط کدام نهاد باید انجام شود. نهضت آموزش پزشکی باید به سمت اقدام و حل مشکلات واقعی در حوزه سلامت حرکت کند.
دکتر ظفر قندی با اشاره به سال ها سابقه تحصیلی خود در زمینه جراحی تصریح کرد: ارزیابی کیفی دستیاران پزشکی نباید تنها به تست های چهارگزینه ای محدود شود. این آزمایش ها نمی توانند مهارت حرفه ای پزشک را به درستی اندازه گیری کنند. تست‌های بالینی ساختاریافته مانند OSCE، PMP و ارزیابی‌های مبتنی بر مورد، شاخص عادلانه‌تر و علمی‌تر برای سنجش توانایی دستیاران هستند.
وی با اشاره به رشد چشمگیر ظرفیت رشته های پزشکی و دندانپزشکی در سال های اخیر گفت: در چهار سال اخیر ظرفیت این رشته ها حدود 100 درصد افزایش یافته است. اکنون باید با نگاهی آینده نگر و منطقه ای برای هماهنگی ظرفیت ها، زیرساخت ها و نیازهای واقعی کشور برنامه ریزی کنیم. حل این چالش ها تنها از طریق گفتگوی دو سویه بین دانشگاه ها و وزارت بهداشت و مشارکت فعال استان ها و نهادهای تصمیم گیر امکان پذیر است.
وزیر بهداشت همچنین بر اهمیت توجه به اخلاق حرفه ای و تعهد اجتماعی در آموزش پزشکی تاکید کرد و گفت: پزشک آینده باید در دوران تحصیل علاوه بر دانش و مهارت، روحیه انساندوستی و تعلق به کشور را نیز بیاموزد. اگر این ارزش ها در طول دوره آموزشی در ذهن و رفتار دانشجو نهادینه نشود، هدف اصلی آموزش پزشکی محقق نخواهد شد.
دکتر ظفر قندی در بخشی دیگر از سخنان خود با اشاره به وضعیت کنونی نظام دستیاری، خاطرنشان کرد: چالش های مربوط به دستیاران با بخشنامه قابل حل نیست. این موضوع مستلزم گفت‌وگوی مستقیم، بررسی دقیق در سطح بیمارستان‌ها و همکاری نزدیک گروه‌های آموزشی است. هر دانشگاهی باید برای بهبود فضای آموزشی برنامه ریزی کند و با آگاهی از شرایط دستیاران از آنها حمایت کند.
وی در پایان تاکید کرد: انتظار داریم هر دانشگاه علوم پزشکی مهمترین موضوعات آموزشی خود را همراه با پیشنهادهای اجرایی ملموس به وزارت بهداشت ارائه کند تا با مشارکت دوجانبه، برنامه عملیاتی و زمان بندی شده برای ارتقای آموزش پزشکی کشور تدوین شود. حرکت آموزش پزشکی باید مبتنی بر هم افزایی، گفتگو و نگاه مسئله محور باشد.
