پرتودرمانی می تواند اختلال ریتم قلب را درمان کند – خبرگزاری مهر ایران و جهان
سلامت جو به نقل از هلث دی نیوز، محققان گزارش دادند که تاکی کاردی بطنی با پرتودرمانی و همچنین روشی استاندارد اما پیچیده به نام ابلیشن کاتتر درمان می شود.
در عین حال، نتایج مطالعه در مقیاس کوچک نشان می دهد که تعداد کمتری از بیماران تحت درمان با پرتودرمانی در مقایسه با فرسایش کاتتر جان خود را از دست داده یا عوارض جانبی جدی را تجربه کرده اند.
دکتر شانون جیانگ، محقق ارشد و مقیم انکولوژی پرتودرمانی در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن گفت: برای بیمارانی که به درمان‌های سنتی پاسخ نمی‌دهند و در معرض خطر بالای عوارض هستند، پرتودرمانی غیرتهاجمی می‌تواند جایگزین مطمئن‌تری برای تکرار روش تهاجمی کاتتر باشد.
وی در خبری گفت: بیهوشی برای یک روش تهاجمی می تواند خطرات زیادی برای فردی که در حال حاضر بسیار بیمار است داشته باشد. با پرتودرمانی، ما مجبور نیستیم از بیهوشی استفاده کنیم. فکر می‌کنم این مطالعه نشان می‌دهد که پرتودرمانی به‌عنوان یک روش غیرتهاجمی به ما کمک می‌کند از خطرات زیادی جلوگیری کنیم.»
تاکی کاردی بطنی یک ضربان غیر طبیعی سریع قلب است که از دو حفره پایینی قلب، معروف به بطن، منشا می گیرد.
به گفته انجمن قلب آمریکا، در طول یک اپیزود، ضربان قلب می تواند به حدی افزایش یابد که باعث سرگیجه، تنگی نفس، غش، درد قفسه سینه و در موارد شدید، ایست قلبی شود.
محققان در یادداشت‌های پس‌زمینه گفتند، بیماران مبتلا به تاکی کاردی بطنی پیشرفته اغلب نیاز به مصرف دوزهای بالای داروهای قلبی دارند که عوارض جانبی دشواری ایجاد می‌کند.
جایگزین استاندارد برای بیمارانی که به داروها پاسخ نمی دهند، ابلیشن کاتتر بوده است. در طی این روش، یک لوله کوچک از طریق ورید پا وارد قلب می‌شود تا بافت قلبی که باعث ریتم غیرطبیعی قلب می‌شود، خارج شود.
اخیرا پرتودرمانی به عنوان یک گزینه درمانی بالقوه مطرح شده است. محققان توضیح دادند که پرتوهای متمرکز تابش بافت قلب را که باعث ضربان غیرعادی بدون نیاز به بیهوشی می شود، از بین می برد.
برای مطالعه جدید، محققان سوابق 43 بیمار مبتلا به تاکی کاردی بطنی پرخطر و دشوار را تجزیه و تحلیل کردند. اکثر آنها (90%) قبلاً تحت عمل جراحی کاتتر قرار گرفته بودند و بیماری آنها در مرحله نهایی به داروهای آنها پاسخ نمی داد.
نیمی از بیماران یک دوز پرتودرمانی دریافت کردند و نیمی دیگر تحت یک دور دیگر ابلیشن کاتتر قرار گرفتند.
هر دو درمان در کنترل ریتم قلب موثر بودند. نتایج نشان داد که زمان تا مرحله بعدی آریتمی مداوم بطنی در بیماران به طور متوسط 2/8 ماه با پرتودرمانی در مقابل 7/9 ماه با ابلیشن کاتتر بود.
به گفته محققان، با این حال، چهار بیمار که ابلیشن را دریافت کرده بودند، طی یک ماه پس از درمان جان خود را از دست دادند و یکی از آنها از این روش جان سالم به در نبرد. همه مرگ‌ها به دلیل عوارض جانبی مربوط به درمان بود.
در مقایسه، پس از سه سال پیگیری، هیچ مرگ مرتبط با درمان در میان گروهی که تحت درمان با پرتودرمانی قرار گرفتند، رخ نداد. همچنین در طول یک سال درمان، 38 درصد از گروه ابلیشن به دلیل عوارض نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشتند، در حالی که این رقم در گروه پرتودرمانی 9 درصد بود. عوارض زودتر پس از فرسایش، به طور متوسط 6 روز در مقابل 10 ماه برای پرتودرمانی رخ داد.
جیانگ گفت: “از مطالعه ما، به نظر می رسد که پرتودرمانی ممکن است ایمن تر باشد، به خصوص در آن دوره اولیه.” اوج اولیه مشابهی در عوارض جانبی وجود نداشت، و به نظر می‌رسد که این به سود کمک کرده است. بسیاری از عوارض جانبی جدی اولیه پس از فرسایش، متأسفانه، با مرگ بیمار مرتبط بودند.»
محققان خاطرنشان کردند که بقای کلی به پرتودرمانی کمک می کند – میانگین 28 ماه در مقابل 12 ماه – اما این تفاوت به دلیل حجم نمونه کوچک از نظر آماری معنی دار نبود.
این مطالعه نشان داد که یک سال پس از درمان، بقای کلی برای گروه رادیوتراپی 73 درصد و برای گروه فرسایش 58 درصد بود. پس از سه سال، در هر دو گروه 45 درصد بود.
جیانگ گفت: “اگرچه این مطالعه دلگرم کننده است، اما برای اثبات فایده پرتودرمانی برای تاکی کاردی بطنی بسیار کوچک است.” اکنون بیماران برای یک کارآزمایی بالینی بین‌المللی بزرگ‌تر جذب می‌شوند که در حال راه‌اندازی است تا شواهد قطعی از اثربخشی بالقوه پرتودرمانی ارائه کند.»
او گفت: “من فکر می کنم تحقیقات ما به این رویکرد مشروعیت می بخشد و پتانسیل آن را به عنوان یک گزینه برای بیماران، به ویژه کسانی که در معرض خطر بالای عوارض ناشی از بیهوشی یا فرسایش هستند، برجسته می کند.”
