هنگامی که سرطان به درب خانه برخورد می کند/ چگونه می توان یک اسپانسر واقعی برای بیمار داشت؟

Zeinab Kamrani: سرطان نه تنها بر بیمار تأثیر می گذارد. در عوض ، تأثیرات آن از نظر عاطفی ، روانشناختی و عملی بر همه اطرافیان است. خانواده نقش اساسی در کاهش بار روحی ، اخلاقی و جسمی بیمار دارند و در ایجاد محیطی ایمن و ایمن نقش دارند که شانس وی در برخورد با درمان را افزایش می دهد.

حمایت عاطفی
یکی از مهمترین اشکال پشتیبانی ، پشتیبانی عاطفی است که با گوش دادن فعال بدون قضاوت یا قطع ارتباط آغاز می شود. به بیمار اجازه داده می شود که بدون تلاش برای احساس کوچک بودن یا مجبور کردن او به خوش بینی ، آزادانه احساسات ، ترس ، عصبانیت یا غم و اندوه خود را بیان کند.

بعضی اوقات ، بیمار نیازی به راه حل ندارد ، اما او به کسی احتیاج دارد که به او گوش کند و با او باشد. حضور فیزیکی به تنهایی می تواند ابزاری قدرتمند برای پشتیبانی با لمس یا در آغوش گرفتن باشد. ارتباط مداوم نیز ضروری است ، حتی اگر بیمار تمایلی به صحبت کردن نداشته باشد ، یک تماس تلفنی ساده یا پیام کوتاه می تواند در روز خود تفاوت بزرگی ایجاد کند. در موارد پریشانی عاطفی عمیق یا اختلال روانی ، تشویق بیمار یا خانواده وی به روان درمانی یا مشاوره تخصصی نیز مفید است.

حمایت عملی
خانواده می توانند با ارائه کمک مستقیم و ملموس ، بارهای زیادی را از شانه بیمار بگیرند. به جای سؤال کلی ، “آیا به چیزی احتیاج دارید؟” ، بهتر است خدمات خاصی مانند تهیه غذا ، کمک به کار در خانه ، تحویل بیمار را به قرارهای پزشکی یا حتی مراقبت از فرزندان خود در صورت داشتن فرزند ارائه دهید.

برنامه ریزی از این نظر مهم است و خانواده می توانند از ابزارهای الکترونیکی یا برنامه های مشترک برای هماهنگی وظایف در بین اعضای خود استفاده کنند ، مانند تعیین قرار ملاقات پزشکی ، همراهی بیمار یا سازماندهی کارهای روزانه.

از مراقب حمایت کنید
ما نباید از اهمیت حمایت از مراقب اصلی ، که اغلب عضو خانواده است و مسئولیت پذیر است ، غافل شویم. آنها همچنین در کارهایی که ممکن است از نظر جسمی و روحی تحت تأثیر قرار بگیرند ، به آرامش ، پشتیبانی روانشناختی و کمک نیاز دارند. در صورت امکان ، خانواده می توانند کمک های مالی مستقیم ارائه دهند یا بیمار را با سازمانهایی که پشتیبانی مالی برای تأمین هزینه های درمان ، حمل و نقل یا محل اقامت ارائه می دهند ، مرتبط کند.

احترام به تفاوتهای روانی و روانی
در همین راستا ، اطمینان از ارتباط متعادل و مناسب برای هر یک از اعضای خانواده مهم است ، زیرا سبک های سازگاری روانشناختی و الگوهای بیماری با فرد به فرد دیگر متفاوت است. برخی از افراد مکالمات طولانی را ترجیح می دهند ، در حالی که برخی دیگر ممکن است سکوت یا انزوای موقتی را ترجیح دهند. احترام به این تفاوتهای روانشناختی و ترجیحات هر فرد توانایی خانواده در ارائه پشتیبانی مؤثر بدون فشار را افزایش می دهد.

احساسات شگفت آور
از طرف دیگر ، ما باید با مشکلات روانی که خود خانواده با آن روبرو هستیم مقابله کنیم ، زیرا خانواده ممکن است در نتیجه تغییر ناگهانی سرطان ، طیف گسترده ای از احساسات متناقض و دردناک را تجربه کنند. برجسته ترین این احساسات ترس و اضطراب است ، به ویژه در مورد اثربخشی درمان یا احتمال بازگشت یا پیشرفت بیماری و همچنین احساس از دست دادن کنترل بر آینده.

غم و اندوه نیز به وضوح یا افسردگی مداوم یا غم و اندوه ناشی از سبک زندگی قبلی یا ترس از دست دادن بیمار است. احساس ناتوانی در مورد آنچه می توان انجام داد ، و خستگی عاطفی و جسمی ناشی از مراقبت طولانی مدت ، همه احساسات رایج است.

احساس خشم و گناه
احساس عصبانیت و عصبانیت غیر معمول نیست. برخی ممکن است از خود این بیماری عصبانی باشند زیرا تعادل زندگی خود را مختل کرده اند ، یا از این مشکل احساس ناامیدی می کنند. گاهی اوقات ، احساس نارضایتی از بیمار ممکن است رخ دهد ، اگرچه اعتراف دشوار است و ممکن است به دلیل استرس مراقبت یا تغییر پویایی خانواده باشد.

احساس گناه نیز یک چالش بزرگ است. برخی از اعضای خانواده ممکن است احساس گناه کنند زیرا به اندازه بیمار رنج نمی برند ، یا معتقدند که می توانند کاری برای جلوگیری از بیماری انجام دهند یا از تأثیر این بیماری بر سایر اعضای خانواده یا شغل آنها ناراحت باشند.

انزوا و ارتباطات
یکی دیگر از چالش های رایج ، احساس انزوا برای خانواده است ، خواه به دلیل کاهش روابط اجتماعی آنها ، یا به این دلیل که هیچ کس واقعاً نمی فهمد چه چیزی را تجربه می کند ، یا عدم وجود یک شبکه پشتیبانی مناسب. رابطه اعضای خانواده یا خود بیمار نیز می تواند پیچیده باشد ، به خصوص در مورد مکالمات دشوار یا موضوعات حساس.

این احساسات و چالش ها با یک خانواده به خانواده دیگر متفاوت است ، اما دانستن و برخورد با آنها آگاهانه با جستجوی پشتیبانی حرفه ای یا پیوستن به گروه های پشتیبانی می تواند در مدیریت این مرحله تفاوت واقعی ایجاد کند.

استراتژی های ارتباطی
این مهم است که خانواده روشهای ارتباطی مؤثر را برای در نظر گرفتن حساسیت وضعیت فعلی بیمار اتخاذ کنند. این کار با ایجاد یک محیط امن و آرام آغاز می شود که به گفتگوی صادقانه ، به دور از سر و صدا و حواس پرتی امکان پذیر است.

به همه باید این فرصت را بدهد که در مورد جواب تأمل کنند ، زیرا لحظات سکوت می تواند معانی بسیاری داشته باشد. احترام متقابل سنگ بنای این ارتباط است ، با توجه به اینکه هر شخص در راه خود به یک تروما پاسخ می دهد.

می توانید سؤالات باز مانند “امروز احساس کردید؟” مکالمه را بدون فشار دادن طرف مقابل گرم کنید تا صحبت کنید. گوش دادن عمیق ، امتناع از متوقف کردن صحبت و ابراز همدلی بدون قضاوت ، همه اقدامات اساسی برای ایجاد اعتماد و تقویت اوراق قرضه خانوادگی در مواجهه با بیماری است.

صداقت و تعادل
صداقت سنگ بنای یک ارتباط سالم است ، بنابراین به اعضای خانواده باید اطلاعات مربوط به تشخیص و درمان را به روشی واضح و مناسب ارائه دهد. اگر تمایل به صحبت در مورد مسائل دشوار وجود دارد ، نباید از آن جلوگیری کرد ، اما باید بین صریح و امید متعادل شود.

همچنین ، هنگام ارسال پیشنهاد کمک ، بهتر است به عنوان مثال به جای یک پیشنهاد کلی ، بگویید “آیا امروز می توانم ناهار درست کنم؟” همچنین می توان از منابع موجود مانند مددکاران اجتماعی بیمارستان یا گروه های حمایتی یا واسطه هایی مانند وب سایت Carring Bridge (یک سازمان غیر انتفاعی با هدف تأمین یک محیط حمایتی و محرمانه برای خانواده های سرطانی در طول راه یا درمان) استفاده کرد.

همچنین یک کانال مجازی رایگان ، رایگان و ایمن ایجاد کنید و از آن برای به اشتراک گذاشتن به روزرسانی های بهداشتی ، عکس ها و پیام های تشویق کننده با دوستان و خانواده استفاده کنید. این باعث می شود بار ارتباط مجدد با هر شخص به طور جداگانه کاهش یابد.

وظایف مختلف
نقش های خانوادگی فراتر از مراقبت مستقیم از بیمار است و شامل پشتیبانی اخلاقی و روانی ، کمک به فعالیت های روزانه ، حمل و نقل قرارهای پزشکی ، نظارت بر داروها یا تسهیل ارتباط با تیم پزشکی و بیمه درمانی است.

همچنین لازم است که یکی از اعضای خانواده نقش “وکیل بیمار” را در نظر بگیرد ، یعنی نماینده وی در قرارهای پزشکی ، سؤالات مهمی بپرسد و اطمینان حاصل کند که خواسته های بیمار رعایت می شود. افرادی که از نظر جغرافیایی زندگی می کنند نیز می توانند از طریق تماس های تلفنی ، هماهنگی خدمات یا حتی انجام تحقیقات از بیمار پشتیبانی کنند.

بازگشت به زندگی
همچنین مهم است که تمام نیازهای بیمار را برای ادامه زندگی روزمره خود در حد ممکن در نظر بگیرید و به آنها یادآوری کنید که او هنوز یک انسان است و در خارج از بیماری خود علاقه و آرزوهایی دارد. تجلیل از مناسبت های کوچک یا حفظ روال روزمره می تواند تأثیر مثبتی در افزایش حس زندگی داشته باشد.

برای کودکان درون خانواده ، مهم است که اوضاع را به روشی متناسب با سن خود توضیح دهید ، در صورت امکان نقش ساده ای برای شرکت در حمایت و کاهش ترس یا سردرگمی آنها فراهم می کند.

سرانجام ، حمایت از بیمار سرطانی نیاز به آگاهی عاطفی ، آمادگی عملی و انعطاف پذیری روانی دارد. این نقش آسان نیست ، اما برای درمان و سازگاری لازم است.

شکی نیست که صبر ، حفظ ارتباط صادقانه و ارائه مراقبت عاشقانه همه عواملی هستند که می توانند تغییر واقعی در زندگی بیمار و اطرافیان ایجاد کنند.

منبع: الجزایر

۴۷۲۳۲