Siavash Lajevardi ، دبیر گروه بهداشت روانی آکادمی علوم پزشکی ، گفت: “عوامل اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی نقش اساسی در پدیده های خودکشی دارند.” طبق مطالعات ، افرادی که اوراق قرضه اجتماعی ضعیف تری دارند یا بحران های اقتصادی مانند فقر و بیکاری دارند بیشتر از سایرین در معرض خطر هستند. در مقابل ، حمایت قوی از خانواده و اجتماعی می تواند به عنوان یک عامل محافظ عمل کند.
دبیر گروه بهداشت روان آکادمی علوم پزشکی ادامه داد: سیستم بهداشت و درمان نقش چندانی در پیشگیری از خودکشی دارد. از شناسایی اولیه افراد در معرض خطر تا ارائه روشهای روانپزشکی و روانشناختی ، تجهیز خطوط مداخله در بحران مانند 1 و 2 و همچنین آموزش مداوم کارکنان درمان برای مدیریت به موقع.
وی افزود: اجرای سیاست های کاهش فقر و نابرابری ، آموزش مهارت های زندگی به جوانان ، ارتقاء سواد سلامت روان در جامعه و محدود کردن دسترسی به ابزارهای کشنده مهمترین راهکارهای برای کاهش میزان خودکشی است.
لاژاردی خاطرنشان کرد: خودکشی یک پدیده کاملاً پیشگیرانه است و مسئول برخورد با پزشکان و روانشناسان نیست ، اما همه اعضای جامعه باید در این راستا نقش داشته باشند. همدلی ، درک و قضاوت نمی تواند اولین قدم برای نجات جان انسان باشد.
