به گفته خبرنگار مهر ، واقعیت حرفه ای پرستاری در کشور ما این است که هیچ کس گریه نمی کند و برای این حرفه و مشکلات نمی سوزد. فقط هر از گاهی توسط -laws و دستورالعمل ها و تصویب شده و… برای یادآوری کردن پرستاران ؛ اعلام شده است که صحبت و حدیث زیادی نیز وجود دارد. به عنوان مثال ، قانون تعرفه خدمات پرستاری ، که در تابستان به تصویب رسید ، پس از 5 سال اجرا شد که نیمی و نیمی از آن بود و پرستاران از اجرای آن شکایت می کنند.
در حرفه پرستاری مشکلات زیادی وجود دارد که از مشکلات و چالش های حرفه پرستاری ، از جمله مقامات بالا و کارشناسان بهداشت ، آگاه است.
نتیجه این بی اعتنایی به حرفه پرستاری باعث شده است که بیمارستانهای این کشور از نظر کمبود پرستاری در شرایط بحرانی قرار بگیرند و ما شاهد مهاجرت ، رها کردن حرفه و تغییر شغل در زمینه پرستاری هستیم.
احمد ناجاتیان ، رئیس سازمان پرستاری می گوید: “شاید یکی از مهمترین موضوعاتی که باید در مورد آن فکر کنیم این است که چگونه می توان منابع انسانی را استخدام و نگهداری کرد.”
وی گفت: “اگر ما می خواهیم منابع انسانی خوب و کارآمد در سیستم بهداشتی ، به ویژه پرستاری داشته باشیم ، باید در مورد احترام به این نیروها به همراه معیشت آنها فکر کنیم.”
نجیان می گوید: “آیا پرستاران امروز در بیمارستان ها هستند و مراکز پزشکی یک نیروی محترم را احساس می کنند که به خوبی شناخته شده است.” آیا سیاست سیستم بهداشت و ایستگاه های مدیریتی ذکر شده است که یک پرستار نیز می تواند در این سمت ها حضور داشته باشد. آیا ما به ترویج پرستاری فکر کرده ایم؟
وی ادامه می دهد: یک پرستار جوان که امروز با تحصیلات تکمیلی و دکترا وارد میدان پرستاری می شود ، آیا از امروز با ورود به سیستم برای پنج سال آینده ، یک پرستار خواهد بود و در روند کار حرفه ای وجود دارد.
Nejatian گفت: “چرا ما فرصتی را برای تعدادی از پرستاران توانمند برای شرکت در دوره های آموزش خارج از کشور فراهم نمی کنیم.” آیا دوره ها فقط برای اعضای هیئت علمی است؟
وی گفت: “بدون شک پرستاری یکی از حرفه های اصلی سیستم بهداشت است.”
در همین حال ، سید عباس کاشفی ، رئیس خانه پرستاری تهران ، گفت که منافع وزارت بهداشت زخمی ها از درون زخمی ها هستند و می گویند: “چگونه تصمیم گیرندگان که از اجاره مالی و ایستگاه های بهداشتی بهره مند می شوند می توانند با حداقل حقوق یک پرستار آرام بگیرند.”
وی افزود: ساختار فعلی وزارت بهداشت سالها توسط محافل بسته تصمیم گیرندگان تصمیم گرفته شده است ، و اغلب پزشکان ، نه با سلامت ، که منجر به تخریب عدالت در پرداخت ، بی اعتنایی به سایر اعضای تیم درمانی و مهمتر از همه پرستاران می شود.
کاشفی می گوید: یک پرستار ناراضی و با انگیزه دیگر نمی تواند با تمام وجود آنها در کنار بیمار باشد. او دیگر فرشته نجات نیست ، یک کارمند خسته که فقط می خواهد تغییر خود را تمام کند. این پاییز از مأموریت به روزمره بزرگترین فاجعه بشردوستانه در سیستم بهداشت است.
یکی از اعضای شورای مرکزی خانه پرستاری ادامه می دهد: وقتی تصمیم گیرنده از میدان خارج نمی شود ، او درد میدان را درک نمی کند. هنگامی که وجدان بشر جای خود را به نفع تجارت می گیرد ، از سلامت جامعه سؤال می شود. اگر امروز پرستار را فراموش کنیم ، فردا جامعه ای بیمار و معلول خواهیم داشت. زیرا ، پرستاری یک ستون ساکت از سلامتی است. اگر این ستون تکان بخورد ، سیستم بهداشتی فرو می رود.
