پونه شیرازی: چه کسی باید پاسخگو باشد؟ پاسخ مجازاتی که نیست! آزار و اذیت و حمله فیزیکی و پسران روانپزشکی در مدرسه ای در مدرسه ای در ری به بهانه “مجازات ارتش” ، به عنوان مثال پسران ، باید آماده شوند.
چرا ما هنوز باید اخبار تلخ از حمله معلم بیمار به دانش آموزان پسر در قلب را با تمام هشدارها و تعالیم به والدین و همچنین تعهد غالباً شریف مدرسه بشنویم؟
چرا پدران و مادران به همان اندازه که نیاز به ورود به محیط مدرسه برای شنیدن زنگ و اطلاع والدین خود به فرزندان خود ندارند ، آگاه نمی کنند؟ و چرا آنها هنوز والدینی هستند که از افشای افراد ناامن و خطرناک که پوشش ایمن معلم را پوشیده اند ، خودداری می کنند؟
دکتر علی نیک جو ، روانپزشک و روانکاوی ، از خبر تهاجم معلمان به یک مدرسه پسران در ری می گوید: “این از بسیاری جهات مهم است ، از جمله این معلمان هم در هنگام استخدام و هم در حین خدمت ، باید از نظر روانشناختی ارزیابی شوند. از آنجا که هر فواید جسمی ، زبانی ، کلامی و حسی در دانش آموزان می تواند عوارض طولانی مدت داشته باشد.
وی گفت: “والدین نباید شرمنده باشند که فرزندشان مورد حمله قرار می گیرد و بنابراین ، شکایت خود را علیه شخص ارائه می دهد.” این بدان معنی است که شرم توسط والدینشان به فرزندشان که گناهی دارد منتقل می شود. یعنی به جای انتقال شجاعت به فرزند خود ، آنها در واقع زبان را منتقل می کنند.
روانپزشک می افزاید: والدین باید آگاهی از زندگی جنسی را به فرزند خود منتقل کنند و هیچ کس نباید قسمت های خاص بدن خود را لمس کند و اگر فرزندشان باید اتفاق بیفتد ، باید این موضوع را مطرح کند.
وی می افزاید: برخی از موارد مانند این می تواند باعث شود کودک در درس ، عصبانیت و کابوس ها درس کند. همچنین در طولانی مدت ، زندگی جنسی بر روابط و صمیمیت آنها تأثیر می گذارد و باعث درد جسمی آنها می شود. بنابراین ، لازم است که روان درمانی توانمند به این کودکان کمک کند تا عصبانیت را ابراز کند ، بار گناه و شرم را برطرف کند و بتواند در یک فضای امن نفس بکشد تا از ضربه اولیه جلوگیری شود.
منبع:خبرآنلاین
