به گزارش خبرنگار اجتماعی سلامت جو ، “افزایش ظرفیت های آموزشی و پذیرش دانشجو در رشته های پزشکی” یکی از چالش برانگیزترین و بحث برانگیزترین مباحث نظام سلامت کشور در سال های اخیر بوده است.
موافقان این طرح بر این باور بودند که سرانه فعلی پزشکان در کشور نسبت به سایر کشورها بسیار کم است و مخالفان افزایش آموزش پزشکان را مستقیماً بر کیفیت ارائه خدمات درمانی و کاهش کیفیت آن تأثیر می‌گذارند.
با توجه به افزایش تقاضا برای خدمات بهداشتی و درمانی و کمبود پزشک در برخی مناطق، نیاز به بهبود دسترسی مردم به پزشک بیش از پیش احساس شد و در نهایت شورای عالی انقلاب فرهنگی در سال 1400 ظرفیت پذیرش را افزایش داد. دانشجویان پزشکی 20 درصد در کشور هدف از بهبود این دسترسی تصویب شد.
این تصمیم اگرچه با هدف پاسخگویی به نیازهای روزافزون خدمات پزشکی در کشور اتخاذ شد، اما با چالش هایی نیز همراه بود. از جمله این چالش ها می توان به محدودیت منابع آموزشی، نیاز به توسعه زیرساخت های بیمارستانی و آموزشی، تامین مالی برای افزایش تعداد اساتید و تجهیزات آموزشی و همچنین حفظ کیفیت آموزشی و خدمات پزشکی اشاره کرد.
کار به جایی رسید که باقری فرد; معاون آموزشی وزارت بهداشت در نشستی خبری رسما اعلام کرد که برخی از دانشگاه های علوم پزشکی به دلیل نبود زیرساخت های آموزشی برای این افزایش، پارکینگ ها را به کلاس درس تبدیل کرده اند.
مسئولان تعداد پزشکان فعال در کشور را به درستی تخمین نمی زنند
اما اظهارات مسئولان سازمان نظام پزشکی نشان می دهد که حداکثر 65 هزار پزشک عمومی فعال در کشور داریم.
آمارها نشان می دهد که بین سال های 1388 تا 1398 پذیرش دانشجوی پزشکی دو برابر شده است، اما از سال 1398 این ظرفیت رشد بیشتری داشته است به طوری که در سال 1399 حدود 8900 نفر و در سال 1401 بیش از 11000 دانشجوی پزشکی پذیرفته شده اند.
تخمین زده می شود با فارغ التحصیلی جدیدالورودها با افزایش ظرفیت، تعداد پزشکان عمومی به صورت تصاعدی افزایش یابد و در صورت ادامه روند افزایش ظرفیت، در سال های بعد از 1410، مازاد عرضه پزشک تشدید شود، بنابراین می توان گفت. که با این افزایش ها کمبود پزشکان عمومی در کشور را در نظر نگیرید.
رویه ای اشتباه در نیازسنجی پزشکان
بسیاری از مردم برای سنجش تناسب سرانه پزشک در یک جمعیت، آن را با کشورهای دیگر مقایسه می کنند، در حالی که طبق گفته سازمان بهداشت جهانی، استانداردی برای تعداد پزشکان در جهان وجود ندارد و تعداد پزشکان باید این باشد. بر اساس الگوهای محلی و نیازسنجی کشور تعیین می شود. بودن
توزیع نامتوازن، عامل «احساس کمبود پزشک» در کشور
اگرچه برآوردها حاکی از کمبود پزشک در کشور از نظر کمیت است، اما در برخی نقاط کشور کمبود پزشک به شدت احساس می شود. کارشناسان بر این باورند که توزیع نابرابر پزشکان در کشور دلیل کمبود پزشک در این مناطق است.
بر اساس آمار، سرانه پزشکان عمومی در مناطق برخوردار سه برابر مناطق محروم است و به گفته رئیس زاده؛ رئیس سازمان نظام پزشکی کشور همچنین بیان کرد: 42 درصد پزشکان متخصص که نزدیک به نیمی از جمعیت حدود 60 هزار نفری این پزشکان را تشکیل می دهند در 5 شهر بزرگ کشور زندگی می کنند که همه این اطلاعات نشان می دهد که بیش از نظام سلامت کشور از کمبود پزشک رنج می برد. ، با مشکل توزیع نابرابر نیروهای پزشکی در کشور مواجه است.
در واقع مشکل اصلی که باعث عدم دسترسی مناسب به پزشک شده است، کمبود پزشک عمومی نیست، بلکه توزیع و دسترسی به پزشکان به ویژه پزشکان متخصص است و در نتیجه افزایش ظرفیت پذیرش پزشکان عمومی کمکی نخواهد کرد. برای حل این مشکل
«افزایش ظرفیت پزشکی» خواسته سند 2030 است!
یکی از بندهای سند 2030 افزایش چشمگیر آموزش و حفظ نیروی کار سلامت در کشورهای در حال توسعه به ویژه در کشورهای کمتر توسعه یافته است.
افزایش ظرفیت به نام ایران به سطح کشورهای پیشرفته
با وجود این، با توجه به اینکه زیرساخت های لازم برای نگهداری نیروهای پزشکی در کشور ایجاد نشده است، صرفاً افزایش توان پزشکی در کشور و فراهم نشدن شرایط ماندگاری نیروها، صرفاً به نفع کشورهای خلیج فارس و برخی کشورهای اروپایی و آمریکایی و به عبارتی مقاصد مهاجرتی پزشکان خواهد بود!
زیرا بسیاری از این کشورها با چالش هایی مانند افزایش جمعیت سالمند، افزایش نیاز به خدمات بهداشتی و کمبود نیروی کار جوان مواجه هستند و به دلیل منابعی که دارند، قدرت جذب پزشکان سایر کشورها را دارند.
این کشورها تنها با استفاده از ترفندهای جذب و حفظ نیروهای بهداشتی و ایجاد شرایط راحت برای زندگی خود، در جهت جذب و بهره برداری از پزشکان، پرستاران و دندانپزشکان آموزش دیده در کشورهای در حال توسعه اقدام می کنند.
به همین دلیل طرح افزایش توان پزشکی بدون توجه به سیاست های کلی سلامت و اهداف سرزمینی و بدون در نظر گرفتن امکانات و زیرساخت های لازم برای بقای این نیروها، تنها منجر به تامین نیروی انسانی برای کشورهای خارجی خواهد شد و عملا کشورهای توسعه یافته از نیروهای ارزان قیمت بهره برداری می کنند. متوجه قیمت می شود!
این در حالی است که هدف از افزایش ظرفیت پزشکی افزایش دسترسی مردم به پزشک برای دریافت خدمات سلامت بوده است!
در نهایت افزایش ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی بدون توجه به پراکندگی پزشکان و مشکلات زیرساختی کشور، نه تنها کمکی به حل مشکل دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی نمی کند، بلکه موجب مازاد پزشکان در برخی از مناطق می شود. در نتیجه تعداد پزشکانی که مهاجرت می کنند افزایش می یابد. آنها به غیر از پزشکی به کارهای دیگری می پردازند یا مشغول می شوند.
برای رفع مشکلات کنونی باید بر توزیع عادلانه پزشکان و ایجاد زیرساخت های پایدار برای حفظ این نیروی انسانی تمرکز کرد.
انتهای پیام/
