دکتر فیلیپ میلار، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه گوئلف در کانادا، توضیح داد: بیماران پارکینسون اغلب تحت تأثیر شرم یا افسردگی قرار می گیرند، بنابراین از رفتن به باشگاه یا ورزش کردن اجتناب می کنند. آنها انجام می دهند.”
میلار گفت: «این بد است زیرا اگر فعالیت فیزیکی را متوقف کنید، بدن شما سازگار می شود و عملکرد فیزیکی خود را از دست خواهید داد.
ورزش چقدر می تواند برای بیماران مفید باشد؟
برای کشف این موضوع، تیم تحقیقاتی سه گروه 10 نفره را در مراحل مختلف بیماری پارکینسون انتخاب کردند. هر گروه سه بار در هفته به مدت 10 هفته در باشگاه ورزش کردند.
شرکت کنندگان مرد و زن در بازه سنی 45 تا 79 سال بودند و در یکی از دو حالت ورزش یعنی شدت متوسط یا شدید شرکت کردند.
تیم میلار معیارهای مختلف فیزیولوژیکی را دنبال کرد: حداکثر مصرف اکسیژن، سطح خستگی یا آسیب پذیری آنها در برابر خستگی، راه رفتن، تعادل و علائم حرکتی.
میلار می گوید: «مطالعه قبلی نشان داد که تمرینات تناوبی با شدت بالا ممکن است راه رفتن را در افراد مبتلا به پارکینسون بهبود بخشد، که می تواند به دلیل ثبات بیشتر یا اعتماد به نفس در راه رفتن آنها باشد.
تیم او دریافت که:
• ورزش ظرفیت اکسیژن را افزایش می دهد و ورزش با شدت بالا مزایای بیشتری نسبت به ورزش با شدت متوسط دارد.
• علائم حرکتی نیز حدود 25 درصد کاهش یافت و به نظر نمی رسید که شدت ورزش اهمیتی داشته باشد
• سطوح خستگی نیز بدون توجه به شدت برنامه تمرینی به مرور زمان کاهش یافت
• راه رفتن، تعادل و فشار خون بدون توجه به اینکه کدام رژیم ورزشی استفاده شده است، تغییری نکرده است.
به گفته نویسندگان، یافته‌ها نشان می‌دهد که در بیشتر موارد، افراد مبتلا به پارکینسون می‌توانند هر سطحی از ورزش را که با آن راحت هستند انتخاب کنند، بدون ترس از اینکه ممکن است مزایایی را از دست بدهند.
