به گزارش خبرگزاری اخبار آنلاینبه نقل از دیروز اینجا؛ [ابوبکر محمد بن زکریا] رازی دانشمند، پزشک بالینی، فیزیکدان و فیلسوف ایرانی بود. او در اول شعبان سال 251 هجری قمری در ری به دنیا آمد. در جوانی به صرافی و زرگری مشغول شد. مبادله و زرگری مقدمه ای برای علاقه رازی به کیمیا شد. مدتی با جدیت تمام روی شیمی کار کرد تا اینکه دچار درد چشم شد و نزد دکتر رفت. دکتر برای معالجه او مبلغ زیادی پول طلب کرد و به او گفت: آقای رازی! رازی که در آن زمان حدود سی سال داشت تحت تأثیر این واقعه شدیداً به پزشکی علاقه مند شد و با تلاش و کوشش در این دانش به حدی پیشرفت کرد که او را بزرگترین پزشک تاریخ اسلام نامیدند. و برخی دیگر او را بزرگ ترین پزشک قرون وسطی نامیده اند. داده اند
رازی در جوانی با حکم امیر منصور سامانی که امیر ری بود به ریاست بیمارستان ری منصوب شد. بعدها برای احترام به این امیر سامانی کتاب «تابو المنصوری» را نوشت.
رازی اولین کسی است که بین آبله و سرخک تفاوت قائل شد. وی در کتاب آبله و سرخک علت آبله را مطرح کرده و عامل انتقال آن را مخمر از طریق خون دانسته و ضمن معرفی آبله و سرخک به عنوان بیماری های حاد علائم بی ضرر یا کشنده بودن آنها را بیان کرده و مراقبت از بیمار بیماران مبتلا به این بیماری ها روش هایی را توصیه می کنند. از جمله اینکه به عنوان اولین پزشک استفاده از پنبه را در پزشکی معرفی کرد و از آن برای آسیب نرساندن به بدن بیماران آبله استفاده کرد.
در زمان رازی تشریح اجساد مرسوم نبود و این کار را ناپسند و خلاف آموزه های دینی می دانستند. رازی در کتاب های خود از جمله کتاب «الکناشو المنصوری» در مورد آناتومی استخوان ها و ماهیچه ها، مغز، چشم، گوش، ریه، قلب، معده، کیسه صفرا و موارد دیگر صحبت کرده و وضعیت ستون فقرات را شرح داده است. و سوراخ ها و زائده های آن و نخاع. به خوبی توضیح داده شده است. رازی اولین دکتری است که چند شاخه اعصاب سر و گردن را شناسایی و در مورد آنها توضیحاتی ارائه کرد.
در زمان خلافت المکتفی بالله عباسی، در اواخر قرن سوم هجری، محمد بن زکریای رازی به بغداد منتقل شد و ریاست بیمارستان آنجا را بر عهده گرفت، اما پس از مدتی به ری بازگشت و تا پایان کار کرد. از زندگی خود در زادگاهش برای تربیت شاگردان. علمی و مراقبت از بیماران. او آنقدر پرکار و متعهد به تحصیل بود که چشمانش دچار آب مروارید شد. هنگامی که یکی از شاگردانش از طبرستان به قصد معالجه استادش به ری آمد، رازی گفت که از دیدن دنیا خسته شده و نگذاشته که او را معالجه کنند. رازی پس از مدتی نابینا شد و تا پایان عمر در سال 313 هجری قمری نابینا ماند. شهرت اصلی رازی در پزشکی است، اگرچه آثار او علاوه بر پزشکی در فیزیک، منطق، ریاضیات، نجوم، علوم نظری، متافیزیک، الهیات، کیمیاگری و فنون مختلف طبقه بندی می شود. مهمترین تألیفات رازی در مورد طب است و یکی از معتبرترین کتابهای تاریخ پزشکی به نام «الحاوی» نوشته این دانشمند برجسته است. این کتاب از قرن سیزدهم به بعد به لاتین ترجمه شد و تا قرن هفدهم به عنوان منبع آموزشی در دانشگاه های غرب مورد استفاده قرار گرفت.
محمد بن زکریای رازی مؤلفی پرکار بود و گفته می شود که 117 کتاب در مورد طب نوشته است. کتاب «سروپ الاسرار» را نیز در کیمیا نوشته است. «سر الاسرار» کتابی درباره کیمیاگری عملی است. می توان گفت رازی خالق کیمیاگری جدید در این کتاب است. زیرا ظاهراً او اولین کسی است که شیمی نظری را به روشی جدید و کاملاً عملی مطرح کرد. برای پزشکی مانند رازی که طبابت می‌کرد، جنبه عملی کیمیا که همان شیمی معدنی یا داروسازی آن زمان بود، طبیعتاً جذاب‌تر از سایر جنبه‌ها بود، از این رو او جایگاه دانش اولیه داروسازی را داشت که در رازی متبلور شد. پنجم شهریور. سال تولد او را «روز داروخانه» اعلام کرده اند.
ابوریحان بیرونی اول شعبان 251 هجری را روز تولد رازی دانسته که البته برابر با 10 شهریور 244 خورشیدی است.
۲۵۹
منبع:خبرآنلاین
