زینب کامرانی: همه ما این واقعیت را می دانیم که به نظر می رسد درست است که زنان بیشتر از مردان گریه می کنند، اگرچه تفاوتی بین میانگین گریه دو جنس در دوران نوزادی و اوایل کودکی وجود ندارد. توضیحات علمی این موضوع را به ماهیت عاطفی زنان و تغییرات هورمونی همراه با بلوغ نسبت می دهند، اما آیا واقعا گریه نکردن پسر شما نشانه مردانگی اوست؟ یا علم نظر خود را در این مورد تغییر داده است؟
سرکوب احساسات
کارن فرای، روانشناس دانشگاه واشنگتن، در دهه 1980 این فرضیه را مطرح کرد که شکاف بین مردان و زنان در دفعات گریه از زمانی شروع می شود که زنان شروع به قاعدگی می کنند. این توضیح تا سال 2002 که محققان روانپزشکی و علوم رفتاری در دانشگاه تیلبورگ هلند با مطالعه تفاوت های جنسیتی در گریه نوجوانان و نقش قاعدگی در همدلی، این فرضیه را آزمایش کردند، صادق بود.
محققان 500 پسر و دختر 11 تا 16 ساله را برای تکمیل پرسشنامه های پژوهش انتخاب کردند. محققان دریافتند که تفاوت میانگین گریه بین دو جنس قبل از 11 سالگی رخ می دهد و بین تعداد دفعات گریه دختران بالغ و غیر بالغ تفاوتی وجود ندارد و تعداد دفعات گریه دختران پس از بلوغ تغییری نکرده است. با این حال، تعداد دفعاتی که پسران قبل از 11 سالگی گریه می کردند به سرعت کاهش یافت.
لیز الیوت، استاد علوم اعصاب در دانشکده پزشکی شیکاگو، در مقاله‌ای در ساینتیفیک آمریکن توضیح داد که پسرها در ابتدای زندگی‌شان تفاوت چندانی با دختران ندارند، اما قابل توجه است که پسرها در دوران کودکی خود بیشتر گریه می‌کنند و جیغ می‌زنند. ، تا بزرگ ترین پسر. و یاد بگیرد که ترس، غم و شفقت خود را پنهان کند، وقتی این دگرگونی بر مغز او تأثیر می گذارد و فعالیت آمیگدال که مسئول همدلی است کاهش می یابد، باعث می شود احساسات خود را کمتر بیان کند و احساسات دیگران را کمتر درک کند. کند
چگونه سرکوب احساسات به کودک شما آسیب می رساند؟
آنها با تعجب می بینند که برخی از مادران از خجالت لب های خود را گاز می گیرند تا فریاد درد روحی یا جسمی فرزندانشان را خفه کنند. دختران در سنین پایین یاد می گیرند که گریه کردن شرم ندارد. در حالی که پسران توسط اطرافیانشان تشویق می شوند که جلوی اشک های خود را بگیرند، اگر این کار را انجام دهند ممکن است با آنها برخورد تندی شود.
آوریل گذشته، وب سایت دانشگاه اکستر انگلستان، نتایج یک مطالعه را در مورد تأثیر جنسیت بر گریه دانش آموزان مدارس منتشر کرد. محققان با دانش آموزان دو مدرسه متوسطه مختلط، یکی در یک منطقه روستایی و دیگری در یک شهر مصاحبه کردند. آنها نظرات 34 دانش آموز دختر و پسر 12 تا 17 ساله را بررسی کردند و با معلمان و مدیران دو مدرسه مصاحبه کردند.
بر اساس گزارشی که وب سایت «ساینس دیلی» منتشر کرده است، محققان دریافتند که کلیشه های جنسیتی بر پسران و دختران تأثیر می گذارد. دختران برای ابراز احساسات بازتر هستند و کمتر خجالت می کشند در مقابل همکاران خود گریه کنند، در حالی که پسرها احساسات خود را پنهان می کنند و از بحران های روانی خود صحبت نمی کنند یا به رفتارهای مخرب، خشونت و اعتیاد روی می آورند و در نتیجه رفتار نادرست نادیده گرفته می شود
مردها گریه نمی کنند!
دانش‌آموزان و معلمان ترس خود را از اینکه دریافت حمایت روانی برای مردان دشوار است، ابراز کردند، در نتیجه افراد اگر گریه می‌کنند یا به دلیل گریه نکردن مردان غمگین می‌شوند، دیگران را سرزنش می‌کنند. این ممکن است آنها را به گروهی مظلوم تبدیل کند و به خشونت متوسل شوند. از سوی دیگر، محققان نسبت به نگاه عاطفی به دختران هشدار دادند تا اختلالات روانی زنان با جدیت کمتری درمان نشود.
به گفته وب سایت «دیکشنری» انجمن روانشناسی آمریکا، رویکرد مردانه برای سرکوب احساسات و گریه به عنوان «مقابله سرکوبگرانه» تعریف می شود که در آن فرد فواید گریه را نشان می دهد که در ازای آن به سلامت قلب، تسکین درد و غم و اندوه منجر می شود. برای نشان دادن تصویر خیالی مثبت از فردی که نگران نیست نادیده می گیرد.
بر اساس مطالعه ای که توسط یک محقق روانشناسی در دانشگاه فردریش شیلر در ینا آلمان که توسط وب سایت “PubMed” گزارش شده است، سبک مقابله سرکوبگرانه یک فرد در مواجهه با احساسات خود با خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و سرطان مرتبط است.
به گزارش تارنمای «سلامت لاین»، سیستم ایمنی فرد نیز ممکن است کاهش یابد و علائم فیزیکی استرس مانند: اسپاسم عضلانی، مشکلات سیستم گوارشی، خستگی و اختلالات خواب را نشان دهد.
چگونه یک پسر دلسوز تربیت کنیم؟
والدین با عواطف فرزندشان به گونه ای دیگر برخورد می کنند، اگر کودک گریه کند مادر او را درک می کند و به او گوش می دهد در حالی که پدر او را سرزنش می کند، اما این بدان معنا نیست که خواه ناخواه به روان کودک آسیب می رساند. خواهد بود، بلکه ممکن است ترکیب این دو دیدگاه به نفع او باشد، مشروط بر اینکه فرصت حمایت روانی از سوی یکی از والدین وجود داشته باشد.
چند نکته مفید در سایت «روانشناسی امروز» ارائه شده است که به شرح زیر است:
1- اگر پسرتان به سن نوجوانی رسیده و احساساتش را سرکوب کرده است و می ترسید در هنگام گریه اطرافیان چگونه به او نگاه کنند، می توانید راه های جایگزینی را به او پیشنهاد دهید. اگر گریه می کند، پسرتان را به ضعف متهم نکنید، فواید گریه را انکار نکنید و او را با چشم دیگران نترسانید، بلکه به او کمک کنید تا دلیل گریه خود را شناسایی کند و مشکلی را که با آن روبروست حل کند. .
2- برای توصیف احساسات فرزندتان کلماتی مانند: خوشحال، غمگین، ترس، تنهایی را ارائه دهید. از توصیف احساسات خود در مقابل او خجالت نکشید. سعی کنید در مورد هر احساس داستان بگویید، بپرسید قهرمان داستان در یک موقعیت خاص چه احساسی دارد، و بهترین راه ها را برای ابراز احساسات در آن موقعیت به او آموزش دهید تا حس همدلی او را تقویت کنید.
3. پسر نوجوان شما در بسیاری از موقعیت ها به همان اندازه که به گریه نیاز دارد به انعطاف پذیری عاطفی نیاز دارد. وقتی نوجوانی تحت تأثیر احساسات ناامیدی، عصبانیت، سردرگمی و حسادت است و از توصیف آن خجالت می‌کشد، از او نپرسید که چه احساسی دارد، اما اگر می‌خواهد صحبت کند، منبع اطمینانی باشید. خیلی عجله نکنید و قبل از اینکه از او بپرسید قصد انجام چه کاری را دارد به دقت گوش دهید، سپس درباره تصمیمش صحبت کنید.
4. همانطور که وب سایت والدین نشان می دهد، پسرها ممکن است مخفیانه گریه کنند، اما این مانع از آن نمی شود که بغل کردن، در آغوش گرفتن و لمس کردن فرزندانتان را به عادت تبدیل کنید.
منبع: الجزیره
۴۷۲۳۲
منبع:خبرآنلاین
